عَفَوا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَفَوا
عَفَوا:(حَتَّى عَفَوْا وَ قالُوا) «عَفَوا» از مادّه «
عفْو» گاهى به معناى كثرت و زيادى آمده. گاهى به معناى ترک كردن و اعراض نمودن.
گاهى نيز به معناى آثار چيزى را محو كردن، ولى بعيد نيست، ريشه همه آنها همان ترک كردن بوده باشد، منتها، گاهى چيزى را به حال خود رها مى‌كنند تا ريشه بدواند و توالد و تناسل كند و افزايش يابد؛ و گاهى رها مى‌كنند تا تدريجاً محو و نابود گردد، از اين جهت به معناى افزايش و يا نابودى نيز آمده است.
(ثُمَّ بَدَّلْنَا مَكَانَ السَّيِّئَةِ الْحَسَنَةَ حَتَّى عَفَواْ وَّ قَالُواْ قَدْ مَسَّ آبَاءنَا الضَّرَّاء وَ السَّرَّاء فَأَخَذْنَاهُم بَغْتَةً وَ هُمْ لاَ يَشْعُرُونَ) (سپس هنگامى كه اين هشدارها در آنان اثر نگذاشت)، نيكى و فراوانى نعمت و رفاه را به جاى بدى قرار داديم؛ آن‌چنان كه فزونى گرفتند، و مغرور شدند، و گفتند: « (تنها ما نبوديم كه گرفتار اين مشكلات شديم؛)» به پدران ما نيز ناراحتى و شادمانى رسيد.» چون چنين شد، آنها را به سبب اعمالشان ناگهان گرفتيم و مجازات كرديم، در حالى كه درک نمى‌كردند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه عفوا از ماده عفو است كه به معناى كثرت تفسير شده، يعنى تا آن‌كه زياد كردند مال و اولاد را بعد از آن‌كه خداوند با فرستادن بلا كم كرده بود مال و اولادشان را ممكن هم هست كه به معناى محو اثر بوده باشد و لو اين‌كه مفسرين اين احتمال را نداده‌اند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «عَفَوا»، ص۳۸۵.
