عُتُلّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُتُلّ
عُتُلّ:(عُتُلٍّ بَعْدَ ذلِكَ زَنيمٍ) «عُتُلّ» از مادّه «
عَتْل» به طورى كه «
راغب» در «
مفردات» مى‌گويد: به كسى مى‌گويند كه بسيار غذا مى‌خورد، و همه چيز را به سوى خود مى‌كشد، و ديگران را از آن باز مى‌دارد.
بعضى ديگر، «عُتُلّ» را به معناى
انسان بدخوى كينه‌توز خشن، يا انسان بى‌حياى بد خلق تفسير كرده‌اند.
(عُتُلٍ بَعْدَ ذلِکَ زَنِیمٍ) (علاوه بر اين كينه توز و بدنام است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: معنايش اين است كه شخص مورد نظر بعد از آن معايب و رذائلى كه برايش ذكر كرديم عتل و زنيم هم نيز هست. بعضى
از مفسرين گفته‌اند از تعبير
بعد ذلك فهميده مى‌شود كه دو صفت اخير از ساير رذائلى كه برايشان شمرد بدتر است.
ظاهرا در اين جمله اشاره‌اى است به اين‌كه شخص مورد نظر آن قدر داراى صفات خبيث است كه ديگر جا ندارد در امر حق از او اطاعت شود، و بر فرض هم كه از آن خبائث صرفنظر شود، وى فردى تندخو و خشن و بى‌اصل و نسب است كه اصلا نبايد در جوامع بشرى به مثل او اعتنا شود، بايد از هر جامعه‌اى طرد شود، و افراد جامعه نه به سخن او گوش دهند و نه در عملى پيرويش كنند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «عُتُلّ»، ص۳۷۳.
