غد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَد (به فتح غین) یکی از مفردات به کار رفته در
قرآن کریم به معنای فردا است.
غَد:
فردا است.
اعمّ از آنكه فرداى حقيقى باشد، مثل:
(أَرْسِلْهُ مَعَنا غَداً يَرْتَعْ وَ يَلْعَبْ)،
يا مطلق فردا، كه زمان آينده است، مثل:
(وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ ما ذا تَكْسِبُ غَداً)،
(سَيَعْلَمُونَ غَداً مَنِ الْكَذَّابُ الْأَشِرُ)،
(وَ لْتَنْظُرْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ لِغَدٍ)،
(وَ إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ)،
«و چون بامداد از
اهل خويش آمدى تا براى
مؤمنان مواضع قتال آماده كنى».
گفته‌اند آيه درباره خروج
حضرت رسول (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) براى
جنگ احد است، و نيز گفته‌اند آن حضرت براى «احد» بعد از
نماز جمعه از
مدینه خارج شد، حال آنكه آيه خروج بامدادى را می‌رساند.
در
اقرب الموارد گفته: اصل آن در بامداد خارج شدن است، سپس در مطلق رفتن بكار رفته، در هر وقت كه باشد؛
پس می‌شود آيه را مطلق بيرون شدن دانست.
(وَ غَدَوْا عَلى حَرْدٍ قادِرِينَ)،
«
بامداد خارج شدند حال آنكه فقط به منع مستمند قادر بودند»؛ «و چيزى از باغشان نمانده بود».
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "غد"، ج۵، ص۹۰-۹۱.
