غَداء (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَداء: (قالَ لِفَتاهُ ءَاتِنَا غَدآءَنَا) «غَداء» به غذايى گفته مى‌شود كه در آغاز روز يا وسط روز، مى‌خورند (صبحانه يا نهار) ولى از تعبيراتى كه در كتب لغت آمده است، چنين استفاده مى‌شود كه در زمان‌هاى گذشته «غداء» را تنها به غذايى مى‌گفتند كه در آغاز روز مى‌خوردند
(زيرا از «غُدْوَه» گرفته شده كه به معناى آغاز روز است) در حالى كه در عربى امروز، «غداء» و «تغدى» به معناى «نهار و نهار خوردن» است.
(فَلَمَّا جَاوَزَا قَالَ لِفَتَاهُ آتِنَا غَدَاءنَا لَقَدْ لَقِينَا مِن سَفَرِنَا هَذَا نَصَبًا) (هنگامى كه از آن‌جا گذشتند،
موسی به يار همسفرش گفت: غذايمان را بياور، كه سخت از اين سفر خسته شده‌ايم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مراد از غداء عبارت است از هر چه كه با آن چاشت كنند و از همين كلمه فهميده مى‌شود كه موسى اين سخن را در روز گفته و معنايش اين است: بعد از آن‌كه از
مجمع البحرین گذشتند موسى به جوان ملازم خود فرمود تا چاشتشان كه عبارت از همان ماهى‌ایی بوده كه با خود برداشته بودند بياورد زيرا از مسافرت خود خسته شده به تجديد نيرو نيازمند شده‌اند.
(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «غَداء»، ص۳۹۷.
