فرّ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَرّ (به فتح فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای فرار كردن و
گریختن است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
آیات قرآن به کار رفته است؛ مانند:
فِرار (به کسر فاء) به معنى فرار كردن، و
مَفَرّ (به فتح میم و فاء و تشدید راء)
اسم مکان و
مصدر میمی به معنای فرارگاه است.
فَرّ:
فرّ و
فِرار به معنى فرار كردن و
گریختن است.
راغب گويد: اصل آن بيان سنّ
چهارپا است.
(قُلْ لَنْ يَنْفَعَكُمُ الْفِرارُ إِنْ فَرَرْتُمْ مِنَ الْمَوْتِ أَوِ الْقَتْلِ) (بگو: «اگر از
مرگ يا كشته شدن فرار كنيد، سودى به حال شما نخواهد داشت).
ظاهرا گاهى مراد از آن شدت بى‌ميلى و عدم رضا است، چنانكه در
آیه فوق و آيه:
(قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِي تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلاقِيكُمْ ...) (بگو: «مرگى كه از آن فرار مى‌كنيد سرانجام با شما ملاقات خواهد كرد.»)
پيداست كه فرار
انسان از مرگ همان شدت بى‌ميلى او به مرگ و
تلاش در راه نمردن است.
و چون با الى
متعدی شود مراد از آن شدت
میل و تلاش در آنست، مثل:
(فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّي لَكُمْ مِنْهُ نَذِيرٌ مُبِينٌ) «بدويد به سوى
خدا، من شما را
انذار كننده‌ام آشكارا».
ولى در آيه
(فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ ...) (و چون از شما ترسيدم از ميان شما فرار كردم)
به معنى گريختن و فرار معمولى است.
مَفَرّ:
اسم مکان و
مصدر میمی است،
(يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ) «انسان در آن روز گويد: فرارگاه كجاست؟».
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "فرّ"، ج۵، ص۱۵۹-۱۶۰.
