فزع (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَزَع (به فتح فاء و زاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
خوف است. مواردى از آن در «
نهج البلاغه» آمده است.
فَزَع به معنای خوف است. «
فَزِعَ منه: خاف» و اگر با «الى» باشد به معنى
استغاثه آيد: «
فَزَعَ الى ربِّه» يعنى به خدا استغاثه كرد.
«
مَفْزَع » پناهگاه
.
امیرالمومنین (علیهالسلام) درباره بىخبر بودن اهل قبور فرموده اند:
«لاَ يُفْزِعُهُمْ وُروُدُ الاَْهْوَالِ، وَ لاَ يَحْزُنُهُمْ تَنَكُّرُ الاَْحْوَالِ» «نه احوال گوناگون محزونشان مىكند و نه تغيير حالات».
(شرحهای خطبه:
)
در خطبه ای چنین میفرمایند:
«وَ رَوْعَاتِ الْفَزَعِ» «پياپى رسيدن ترسها» گويا منظور از فزع اضطراب است.
(شرحهای خطبه:
)
حضرت در خطبه ای درباره
خدا میفرمایند:
«وَ قُوَّةُ كُلِّ ضَعِيف، وَ مَفْزَعُ كُلِّ مَلْهُوف» «نيروى هر ناتوان و پناهگاه هر مصيبت زده است».
(شرحهای خطبه:
)
از این ماده چند مورد در «نهج» آمده است.
•
بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله « فزع »، ج۲، ص۸۱۵.