فوه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَم (به فتح فاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای دهان است.
این واژه و مشقاتش چندین بار در «
نهج البلاغه» آمده است..
فَم به معنای دهان است.
اصل آن
فُوه و جمع آن
أَفْوَاه است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) در رابطه با
زهد خويش فرموده اند:
«وَ إِنَّ دُنْیاکُمْ عِنْدی لَأَهْوَنُ مِنْ وَرَقَة في فَمِ جَرادَة تَقْضَمُها» «
دنیای شما نزد من بى‌ارزشتر است از برگى در دهان ملخى است كه آنرا مى‌جود.»
(شرح‌های خطبه:
)
حضرت (علیه‌السلام) در توضیح تفاوت بین شخص احمق و
عاقل میفرماید:
«قَلبُ الاَْحْمَقِ في فيهِ، وَلِسانُ الْعاقِلِ في قَلْبِهِ.» «
قلب احمق در دهان اوست، و
زبان عاقل در قلب او»
(شرح‌های خطبه:
)
امیرالمومنین (علیه‌السلام) در نامه ای در ذیل توصیه هایی، در مورد
یتیمان این چنین توصیه میکنند:
«فَلَا تُغِبّوا أَفوَاهَهُم» «آنها را يك دهان سير و يك دهان گرسنه به صورت نوبتى نگاه نداريد»
كه در «غبب»
گذشت. (شرح‌های نامه:
)
از این ماده چندین مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله « فوه »، ج۲، ص۸۳۴.
