قساوت اصحاب اخدود (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اصحاب اخدود مردمانی بی‌رحم و سنگدل بودند. تماشا كردن صحنه سوزاندن مؤمنان، نشان‌دهنده نهايت قساوت و بى‌رحمى آنان است.
اصحاب اخدود، مردمانى سنگدل و بى‌رحم بودند:
• «قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ؛
مرگ بر شکنجه‌گران صاحب گودال (آتش)».
• «النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ؛
آتشی عظيم و شعله‌ور»!
••• قدر مسلم این است که آنها خندق‌هاى بزرگى از آتش فراهم ساخته بودند، و مؤمنان را وادار مى‌کردند که دست از
ایمان خود بردارند، هنگامى که با مقاومت آنان روبه‌رو مى‌شدند آنها را در این کوره‌هاى آدم‌سوزى انداخته، به آتش مى‌کشیدند!
• «إِذْ هُمْ عَلَيْهَا قُعُودٌ؛ هنگامى که در کنار آن نشسته بودند».
••• منظور از این آیه و آیه بعد، این است که گروهى با
کمال خون‌سردى نشسته بودند و صحنه‌هاى شکنجه را تماشا مى‌کردند و لذت مى‌بردند که این خود نشانه نهایت قساوت آنها بود.
• «وَهُمْ عَلَى مَا يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِينَ شُهُودٌ؛ و آنچه را با
مؤمنان انجام مى‌دادند (با خون‌سردى و قساوت) تماشا مى‌کردند!».
••• جمله ((یفعلون )) به صورت فعل مضارع دلیل بر این است که این عمل مدتى استمرار داشت و یک حادثه زودگذر نبود.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «قساوت اصحاب اخدود».
