قَنُوطْ (لغاتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَنُوطْ: (الشَّرُّ فَيَؤُسٌ قَنُوطٌ) عدهاى مىگويند
«قَنُوطْ» از مادّه «قُنُوط»
به معناى انسان نوميد است و با «يَئُوسْ» يک معنا دارد. بعضى هر دو را به يک معنا (براى تأكيد) دانستهاند و بعضى «قَنُوط» را به معناى ظاهر ساختن وجود نوميدى در چهره و در عمل دانستهاند. مرحوم «
طبرسی» در «
مجمع البیان» گفته: «قَنُوط»، «نوميدى از رحمت» است. ولى آنچه از موارد استعمال واژه «قَنُوط» در قرآن مجيد به دست مىآيد، اين است كه «قَنُوط» و «يَئُوسْ» تقريباً در يک معنا به كار مىرود.
(لَا يَسْأَمُ الْإِنسَانُ مِن دُعَاء الْخَيْرِ وَإِن مَّسَّهُ الشَّرُّ فَيَؤُوسٌ قَنُوطٌ) (انسان هرگز از درخواست نيكى و نعمت خسته نمىشود و اگر شرّ و بدى به او رسد، بسيار مأيوس و نوميد مىگردد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان میفرماید: كلمه يؤس و قنوط هر دو به معناى قطع شدن اميد است.
(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «قَنُوطْ»، ص۴۴۷.