قُوْا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قُوْا: (قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْليكُمْ) تعبير به
«قُوْا» (نگاه داريد) از مادّه «
وِقایَة»
اشاره به اين است كه اگر آن‌ها را به حال خود رها كنيد، خواه ناخواه به سوى آتش دوزخ پيش مى‌روند، شما هستيد كه بايد آن‌ها را از سقوط در آتش دوزخ حفظ كنيد.
(يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجَارَةُ عَلَيْهَا مَلَائِكَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَ يَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ) (اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! خود و خانواده خويش را از آتشى كه هيزم آن انسان‌ها و سنگ‌هاست نگه داريد؛ آتشى كه فرشتگانى بر آن گمارده شده كه خشن و سختگيرند و هرگز فرمان خدا را مخالفت نمى‌كنند و آنچه را فرمان داده شده‌اند به طور كامل اجرا مى‌نمايند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه قوا جمع امر حاضر از مصدر وقايه است و وقايه به معناى حفظ كردن چيزى است از هر خطرى كه به آن صدمه بزند و برايش مضر باشد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «قُوْا»، ص۴۴۷.
