لفظ مفرد (مقابل جمع)

لفظ دلالت کننده بر یک فرد از افراد طبیعت را لفظ مفرد (مقابل جمع) گویند.

لفظ مفرد، مقابل لفظ تثنیه و جمع بوده، و به لفظی گفته می‌شود که بر یک فرد از افراد طبیعت دلالت می‌کند، مانند: «زید»، «اسد رجل».

عالمان اصولی درباره این که آیا استعمال لفظ مفرد در بیش از یک معنا جایز است یا نه اختلاف کرده‌اند و مشهور معتقدند چنین استعمالی جایز نیست.

۱.	↑ مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج۱، ص۴۱.
۲.	↑ صاحب معالم، حسن بن زین الدین، معالم الدین و ملاذ المجتهدین، ص۴۰.
۳.	↑ خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۱، ص۲۱۱.
۴.	↑ صدر، محمد باقر، بحوث فی علم الاصول، ج۱، ص۱۵۱.

فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «لفظ مفرد (مقابل جمع)».