• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

لقاء (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




لِقاء (به کسر لام) از واژگان قرآن کریم به معنای روبرو شدن و مصادف شدن با شی‌ء است. این واژه دارای مشتقاتی است که در آیات قرآن به کار رفته است، مانند: تَلْقیه (به فتح تاء و سکون لام) به معنای روبرو کردن و تفهیم و اعطا؛ اِلْقاء (به کسر الف و سکون لام) به معنای انداختن هر چیز است به محلی که می‌بینی؛ تَلَقَّی (به فتح تاء و لام و فتح و تشدید قاف) به معنای تفهّم و اخذ؛ اِلْتِقاء (به کسر الف و تاء و سکون لام) به معنای ملاقات دو شی‌ء است همدیگر را؛ تِلْقاء (به کسر تاء و سکون لام) به معنای جهت و طرفی که در مقابل است؛ لِقاءُ الله (به کسر لام) به معنای ملاقات نعمت و عذاب خداوند؛ و یَوْمُ التَّلاق (به فتح تاء) یکی از نام‌های روز قیامت است.



لِقاء: روبرو شدن و مصادف شدن با شی‌ء است. عبارت راغب چنین است: «اللّقاء مقابلة الشّی‌ء و مصادفته معا».


(وَ اِذا لَقُوا الَّذِینَ آمَنُوا قالُوا آمَنَّا) «چون با اهل ایمان روبرو شدند گویند ایمان آوردیم».

۲.۱ - تلقیه

تَلْقیه: به معنی روبرو کردن و تفهیم و اعطا است. در اقرب الموارد گفته «لقّاه الشّی‌ء: طرحه الیه». در جوامع الجامع «لتلقّ القرآن» را داده شدن و تفهیم گفته است.
(وَ اِنَّکَ‌ لَتُلَقَّی‌ الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَکِیمٍ عَلِیمٍ‌) «تو قرآن را از جانب خدای حکیم و دانا تفهیم می‌شوی»؛ که آن هم یک نوع روبرو شدن است.
(وَ لَقَّاهُمْ‌ نَضْرَةً وَ سُرُوراً) «و عطا کرد به آنها بهجت و سرور را».
(وَ لا یُلَقَّاها اِلَّا الصَّابِرُونَ‌) «تفهیم نمی‌شوند آن را مگر صابران»، «یاد داده نمی‌شوند آن را مگر خویشتن داران».
(یُلَقَّوْنَ‌ فِیها تَحِیَّةً وَ سَلاماً) «روبرو می‌شوند در آن با تحیّت و سلام».

۲.۲ - القاء

اِلْقاء:‌ انداختن هر چیز است به محلی که می‌بینی، آنگاه در عرف به هر‌ انداختن اسم شده است.
(فَاَلْقی‌ عَصاهُ فَاِذا هِیَ ثُعْبانٌ مُبِینٌ‌) (موسی عصاى خود را افكند؛ ناگهان اژدهاى آشكارى شد).
(فَلَمَّا اَنْ جاءَ الْبَشِیرُ اَلْقاهُ‌ عَلی‌ وَجْهِهِ‌) (امّا هنگامى كه بشارت‌دهنده آمد، آن پيراهن را بر صورت او افكند).
که در هر دو مطلق‌ انداختن است، و در (وَ اَلْقَیْنا بَیْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ اِلی‌ یَوْمِ الْقِیامَةِ) (و ما در ميان آنها تا روز قیامت عداوت و دشمنى افكنديم) القاء معنوی مراد است.

۲.۳ - تلقی

تَلَقَّی: به معنی تفهّم و اخذ است. «تلقّیت منه» یعنی از او اخذ و قبول کردم.
در اقرب الموارد آمده «تلقّی الشّی‌ء: تلقّنه» یعنی آن را فهمید.
(فَتَلَقَّی‌ آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ‌) «آدم از پروردگارش کلماتی اخذ کرد و خدا به آدم توبه نمود».
(اِذْ تَلَقَّوْنَهُ‌ بِاَلْسِنَتِکُمْ‌) «آنگاه که افک را به زبان اخذ می‌کردید و زبان به زبان می‌گرداندید».
(اِذْ یَتَلَقَّی‌ الْمُتَلَقِّیانِ‌ عَنِ الْیَمِینِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِیدٌ) «آنگاه که دو اخذ کننده و فهمنده اخذ می‌کنند اعمال را که در راست و چپ انسان نشسته‌اند». ظاهرا مراد از قعید پیوسته بودن آنهاست، به موجب روایات یکی نویسنده اعمال نیک و دیگری نویسنده اعمال بد است.
(وَ تَتَلَقَّاهُمُ‌ الْمَلائِکَةُ هذا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ‌) «می‌پذیرند آنها را ملائکه و گویند: این روز شماست که وعده داده می‌شدید».

۲.۴ - التقاء

اِلْتِقاء: ملاقات دو شی‌ء است همدیگر را.
(مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ‌ یَلْتَقِیانِ‌) (دو درياى مختلف شور و شيرين، گرم و سرد را در كنار هم قرار داد، در حالى كه با هم تماس دارند).
(قَدْ کانَ لَکُمْ آیَةٌ فِی فِئَتَیْنِ‌ الْتَقَتا) (در دو گروهى كه [در ميدان جنگ بدر] با هم رو به رو شدند، نشانه و عبرتی براى شما بود).

۲.۵ - لقاء الله

لِقاءُ الله: گفته‌اند لقاء الله به معنی‌ مرگ است و آن ملاقات خدا است، ولی آیات نشان می‌دهد که آن قیامت و ملاقات نعمت و عذاب خداوند است.
(قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِلِقاءِ اللَّهِ‌) «آنان که روز قیامت را تکذیب کردند، زیانکار شدند».
(یَقُصُّونَ عَلَیْکُمْ آیاتِی وَ یُنْذِرُونَکُمْ‌ لِقاءَ یَوْمِکُمْ هذا) (آيات مرا برايتان بيان مى‌كردند، و شما را از ملاقات چنين روزى بیم مى‌دادند).
(فَمَنْ کانَ یَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً) (پس هر كه به لقاى پروردگارش امید دارد، بايد كارى شايسته انجام دهد).
پس لقاء اللّه مرگ نیست بلکه ثواب و عقاب خدا است.

۲.۶ - تلقاء

تِلْقاء: جهت و طرفی که در مقابل است و ظرف مکان به کار می‌رود. «جلس تلقاء فلان» یعنی مقابل او نشست‌.
(وَ اِذا صُرِفَتْ اَبْصارُهُمْ‌ تِلْقاءَ اَصْحابِ النَّارِ قالُوا رَبَّنا لا تَجْعَلْنا مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ‌) «و چون چشمشان به طرف اهل آتش برگشت، گویند: خدایا ما را با ستمگران قرین مگردان».
(وَ لَمَّا تَوَجَّهَ‌ تِلْقاءَ مَدْیَنَ قالَ...) «چون به طرف مدین رو کرد گفت...».
(قُلْ ما یَکُونُ لِی اَنْ اُبَدِّلَهُ مِنْ‌ تِلْقاءِ نَفْسِی‌) «بگو نیست بر من که قرآن را از جهت داعی نفس خویش عوض کنم». گویند «ذلک من تلقاء نفسه» یعنی این از طرف داعی نفس خویش است.

۲.۷ - یوم التلاق

یوم التّلاق: یکی از نام‌های روز قیامت است.
(یُلْقِی الرُّوحَ مِنْ اَمْرِهِ عَلی‌ مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ لِیُنْذِرَ یَوْمَ‌ التَّلاقِ‌) (روح [وحى الهى‌] را به فرمانش بر هر كس از بندگانش كه بخواهد القاء مى‌كند، تا مردم را از روز لقاى پروردگار بيم دهد).
روز قیامت را از آن یوم التّلاق گفته‌اند که در آن اهل آسمان و زمین، خدا و خلق، اولین و آخرین، ظالم و مظلوم، انسان و عملش، یکدیگر را ملاقات کنند. برای هر یک از این وجوه قائلی است.
المیزان وجه دوم را تایید می‌کند، به قرینه‌: (اِنَّهُمْ‌ مُلاقُوا رَبِّهِمْ‌) (آنها پروردگارشان را ملاقات خواهند كرد)و آیات دیگر؛ طبرسی بعید نمی‌داند که تمام وجوه مراد باشند؛ اختیار المیزان مقبول‌تر است که از اینگونه آیات‌: (وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا اَنَّکُمْ‌ مُلاقُوهُ‌) (و از مخالفت فرمان خدا بپرهيزيد و بدانيد او را ملاقات خواهيد كرد)، در قرآن زیاد است.
(فَالْمُلْقِیاتِ‌ ذِکْراً • عُذْراً اَوْ نُذْراً) سوگند به آنها كه آيات بيدارگر الهى را به انبیا القا مى‌نمايند، براى اتمام حجّت يا انذار)ظاهرا مراد بادهاست که به نوعی نسبت به قیامت تذکّر می‌دهند.


۱. قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۶، ص۲۰۲.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۷۴۵.    
۳. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۳۸۰.    
۴. بقره/سوره۲، آیه۱۴.    
۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۱۴۰.    
۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۷۷.    
۷. شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۵، ص۸۱.    
۸. طبرسی، فضل بن حسن، جوامع الجامع، ج۳، ص۱۷۷.    
۹. نمل/سوره۲۷، آیه۶.    
۱۰. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۳۴۰.    
۱۱. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۴۸۳.    
۱۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۳۲۹.    
۱۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۷۹.    
۱۴. انسان/سوره۷۶، آیه۱۱.    
۱۵. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۱۲۸.    
۱۶. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۲۰۶.    
۱۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۲۱.    
۱۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۶، ص۱۷۳.    
۱۹. قصص/سوره۲۸، آیه۸۰.    
۲۰. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۸۰.    
۲۱. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۶، ص۱۱۷.    
۲۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۴۱۷.    
۲۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۲۳۷.    
۲۴. فرقان/سوره۲۵، آیه۷۵.    
۲۵. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۲۴۵.    
۲۶. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۳۳۹.    
۲۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۲۸۴.    
۲۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۷، ص۲۳۱.    
۲۹. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۷۴۵.    
۳۰. اعراف/سوره۷، آیه۱۰۷.    
۳۱. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۶۴.    
۳۲. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۸، ص۲۱۳.    
۳۳. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۸، ص۲۷۱.    
۳۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۷۰۵.    
۳۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۱۸.    
۳۶. یوسف/سوره۱۲، آیه۹۶.    
۳۷. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۴۷.    
۳۸. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۱، ص۲۴۵.    
۳۹. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۱، ص۳۳۵.    
۴۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۴۰۳.    
۴۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۲۹۴.    
۴۲. مائده/سوره۵، آیه۶۴.    
۴۳. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۱۸.    
۴۴. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۶، ص۳۶.    
۴۵. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۶، ص۵۰.    
۴۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۳، ص۳۴۰.    
۴۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۷، ص۱۱۰.    
۴۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۱۹۹.    
۴۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۱۳۹.    
۵۰. شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۵، ص۸۲.    
۵۱. بقره/سوره۲، آیه۳۷.    
۵۲. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۱۳۳.    
۵۳. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱، ص۲۰۴.    
۵۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۲۰۰.    
۵۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۱۴۰.    
۵۶. نور/سوره۲۴، آیه۱۵.    
۵۷. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۹۲.    
۵۸. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۱۳۱.    
۵۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۲۰۷.    
۶۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۷، ص۱۱۱.    
۶۱. ق/سوره۵۰، آیه۱۷.    
۶۲. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۸، ص۳۴۷.    
۶۳. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۸، ص۵۲۰.    
۶۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۲۱۶.    
۶۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۳، ص۲۵۵.    
۶۶. انبیاء/سوره۲۱، آیه۱۰۳.    
۶۷. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۳۲۸.    
۶۸. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۴۶۳.    
۶۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۱۰۳.    
۷۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۶، ص۱۶۸.    
۷۱. رحمن/سوره۵۵، آیه۱۹.    
۷۲. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۳۲.    
۷۳. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۹۹.    
۷۴. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۱۶۶.    
۷۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۳۰۴.    
۷۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۴، ص۷۶.    
۷۷. آل عمران/سوره۳، آیه۱۳.    
۷۸. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۱.    
۷۹. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۳، ص۹۲.    
۸۰. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۳، ص۱۴۳.    
۸۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۷۰۹.    
۸۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۳، ص۲۵۲.    
۸۳. انعام/سوره۶، آیه۳۱.    
۸۴. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۷، ص۵۶.    
۸۵. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۷، ص۷۹.    
۸۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۴۵۲.    
۸۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۸، ص۶۴.    
۸۸. انعام/سوره۶، آیه۱۳۰.    
۸۹. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۴۴.    
۹۰. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۷، ص۳۵۴.    
۹۱. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۷، ص۴۸۷-۴۸۸.    
۹۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۵۶۷.    
۹۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۸، ص۲۷۸.    
۹۴. کهف/سوره۱۸، آیه۱۱۰.    
۹۵. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۰۴.    
۹۶. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۴۰۵-۴۰۶.    
۹۷. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۳، ص۵۵۷.    
۹۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۷۷۰.    
۹۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۵، ص۱۳۷.    
۱۰۰. اعراف/سوره۷، آیه۴۷.    
۱۰۱. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۸، ص۱۳۰.    
۱۰۲. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۸، ص۱۶۲.    
۱۰۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۶۵۴.    
۱۰۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۹، ص۱۱۸.    
۱۰۵. قصص/سوره۲۸، آیه۲۲.    
۱۰۶. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۲۴.    
۱۰۷. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۶، ص۳۲.    
۱۰۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۳۸۶.    
۱۰۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۸۰.    
۱۱۰. یونس/سوره۱۰، آیه۱۵.    
۱۱۱. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۲۷.    
۱۱۲. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۳۶.    
۱۱۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۱۴۷.    
۱۱۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۱، ص۲۷۰.    
۱۱۵. غافر/سوره۴۰، آیه۱۵.    
۱۱۶. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۴۶۸.    
۱۱۷. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۳۱۸.    
۱۱۸. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۷، ص۴۸۳.    
۱۱۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۸۰۵.    
۱۲۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۱، ص۲۴۲-۲۴۳.    
۱۲۱. هود/سوره۱۱، آیه۲۹.    
۱۲۲. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۲۵.    
۱۲۳. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۲۰۷.    
۱۲۴. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۳۱۰.    
۱۲۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۲۳۶.    
۱۲۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۴۳.    
۱۲۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۸۰۵.    
۱۲۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۱، ص۲۴۳.    
۱۲۹. بقره/سوره۲، آیه۲۲۳.    
۱۳۰. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۵.    
۱۳۱. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۲۱۴.    
۱۳۲. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۲، ص۳۲۱.    
۱۳۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۵۶۵.    
۱۳۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲، ص۳۱۱.    
۱۳۵. مرسلات/سوره۷۷، آیه۵-۶.    
۱۳۶. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۸۰.    
۱۳۷. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۱۴۶.    
۱۳۸. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۲۳۶.    
۱۳۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۲۹.    
۱۴۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۶، ص۱۹۸.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "لقاء"، ج۶، ص۲۰۲.    






جعبه ابزار