مؤیدالدین بن محمد نسفی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مؤیدالدین نسفی (سده
۶ ق) شاعر نامدار ایرانی، از اهالی نَسَف در ماوراءالنهر بود.
وی در دربار آل افراسیاب، به‌ویژه نزد جلال‌الدین علی (متوفی پس از ۵۵۳ق)، به مدیحه‌سرایی اشتغال داشت.
پسرش، شهاب‌الدین احمد، نیز از شاعران همان دربار بود.
ایشان در فصاحت و بلاغت شهرت داشت و عوفی او را «استادالشعرا» خوانده است.
قصاید او نغز و لطیف توصیف شده است.
مورخان او را هم‌زمان با دوره سلاجقه خراسان و ملوک خانیه ماوراءالنهر دانسته‌اند.
از آثار او
دیوان اشعار و منظومه‌ای به نام
پهلوان‌نامه در قالب مثنوی باقی مانده است.
مؤیدالدین نسفی از شاعران معروف سده ششم (هجری قمری) بود.
وی همانند پسرش شهاب‌الدین احمد که او نیز از سرایندگان دستگاه پادشاهان آل افراسیاب بود، در این دربار خدمت می‌کرد.
او مداح جلال‌الدین علی که در حدود سال (
۵۵۳ هـ.ق) به سلطنت رسید، به‌شمار می‌رفت.
نسفی شاعری فصیح و بلیغ و زبان‌آور بود و سروده‌هایش بر استادی و چیره‌دستی‌اش در این زمینه گواهی می‌دهد.
عوفی نیز در کتاب خود که کهن‌ترین منبعی است که به تذکره و شرح حال شعرا پرداخته، او را استادالشعرا خوانده و قصیده‌هایش را نغز و لطیف توصیف کرده است.
مؤیدالدین عصری که در آن می‌زیسته مورد توجه محققان معاصر است. برخی او را از شاعران عهد سلاجقه خراسان (
۴۳۲ ـ
۵۵۲)
و گروهی متعلق به دوران ملوک خانیه ماوراءالنهر دانسته‌اند
که با توجه به همزمانی آن‌ها با یکدیگر و معاصربودن نسفی با این دوران قابل جمع می‌باشد.
نسفی دو اثر را به یادگار گذاشته که در منابع به آن‌ها اشاره شده است:
•دیوان شعر؛
•پهلوان نامه. (به روش مثنوی معنوی مولوی است.)
مؤیدالدین تاریخ وفاتش مشخص نیست، اما با توجه به اینکه در قرن ششم (هجری قمری) می‌زیسته شاید در همین قرن نیز از دنیا رفته باشد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «مؤیدالدین نسفی»، ج۴، ص۴۲۷.
