• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مبین بالذات

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مبیَّن بالذات
مبیَّن بالذات، لفظ دارای دلالت روشن بر مراد متکلم بدون نیاز به ضمیمه می‌باشد.



هر گاه دلالت لفظ بر معنایی روشن باشد و روشنی آن، از خود کلام به دست آید و نیاز به ضمیمه ای از خارج نداشته باشد، آن را مبین بالذات می گویند، مانند:«ضرب زید عمرا»، و یا مانند آیه شریفه:﴿أَنَّ اللّهَ بِکُلِّ شَیْء عَلِیمٌ﴾ که دلالت الفاظ آن بر معانی خود روشن است، بی آن که قرینه ای خارجی فعل یا سخنی خارجی به آن ضمیمه شود.
[۲] زهیرالمالکی، محمد ابوالنور، اصول الفقه، ج۳، ص۱۸.
[۴] میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمد حسن، قوانین الاصول، ج۱، ص۳۴۰.
[۵] سجادی، جعفر، فرهنگ معارف اسلامی، ج۴، ص۱۲۰.



۱. توبه/سوره۹، آیه۱۱۵.    
۲. زهیرالمالکی، محمد ابوالنور، اصول الفقه، ج۳، ص۱۸.
۳. اصفهانی، محمد حسین، الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة، ص۲۲۵.    
۴. میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمد حسن، قوانین الاصول، ج۱، ص۳۴۰.
۵. سجادی، جعفر، فرهنگ معارف اسلامی، ج۴، ص۱۲۰.



فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «مبیَّن بالذات».



جعبه ابزار