محادّه (یحادّون) (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محادّه (يحادّون):(الَّذِيْنَ يُحَآدُّونَ اللَّهَ) بعضى گفته‌اند:
«محادّه» در اصل، به معناى «ممانعت» است از مادّه «حد» كه به معناى مانع ميان دو شى‌ء است،
و لذا به دربان
«حداد» مى‌گويند، و هر دو معنا از نظر نتيجه به هم نزديک است هر چند از دو ريشه متفاوت گرفته شده است.
(إِنَّ الَّذِينَ يُحَادُّونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ كُبِتُوا كَمَا كُبِتَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَ قَدْ أَنزَلْنَا آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ وَ لِلْكَافِرِينَ عَذَابٌ مُّهِينٌ) (كسانى كه با
خدا و
پيامبرش دشمنى مى‌كنند خوار شدند آن گونه كه پيشينيان خوار شدند؛ ما
آيات روشنى نازل كرديم، و براى
كافران عذاب خواركننده‌اى است.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه محادة كه مصدر فعل يحادون است به معناى ممانعت و مخالفت است. كلمه كبت به معناى اذلال و خوار كردن است. اين آيه شريفه و آيه شريفه بعدش هر چند ممكن است مطلبى جديد و از نو بوده باشد، و بخواهد بفهماند كه مخالفت خدا و
رسول او چه عواقبى در پى دارد، و ليكن از ظاهر سياق برمى‌آيد كه به آيه قبل نظر دارد و مى‌خواهد ذيل آن را تعليل نموده، بفهماند كه اگر از مخالفت و تعدى از حدود خدا نهى كرديم، و دستور داديم كه به خدا و رسول ايمان بياوريد، براى اين بود كه هر كس با خدا و رسول مخالفت كند ذليل و خوار مى‌شود هم چنان كه امت‌هاى قبل از اين امت، به همين خاطر ذليل شدند.
(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
مكارم شيرازى، ناصر، لغات در تفسير نمونه، بر گرفته از مقاله «محادّه (يحادّون)»، ص۵۰۶.
