• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

محمد بن علی حلی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




محمد بن علی حلّی (۴۸۶ ـ ۵۵۰ هـ.ق) ادیب، لغوی، نحوی و شاعر شیعی است.
او در بغداد به فراگیری علم پرداخت و مدت‌ها ملازم و شاگردِ ابومحمد بن خشاب بغدادی بود.
در نحو، صرف و لغت سرآمد همگان گشت.
آثار او عبارت‌اند از:
شرح ابیات الجُمَل، شرح اللُمَع، المقامات الحریریه، الأدوات، الفرق بین الضاد و الظاء و التصریف از جمله آثار وی هستند.
او در سال ۵۵۰ (هجری قمری) درگذشت.



ابوعبداللّه (ابوعبیداللّه) محمد بن علی بن احمد حِلّی معروف به ابن حُمَیده ادیب، لغوی، نحوی و شاعر شیعی. در سال ۴۸۶ (هجری قمری) متولد شد.
ظاهرا تولد او در حِلّه (بین کوفه و بغداد) نبوده، زیرا حلّه به دست سیف‌الدوله، صدقة بن منصور اسدی (پادشاه شیعی) در سال ۴۹۵ (هجری قمری) تأسیس شد.
بنابراین وی در آن‌جا متولد نشده، بلکه بعد از تأسیس این شهر در ایام سیف‌الدوله در آن‌جا ساکن شده و ازاین رو بدان‌جا منسوب گشته است.


ابن حمیده در بغداد به فراگیری علم و دانش پرداخت و مدت بسیاری ملازم ابومحمد بن خشاب بغدادی بوده و نزد وی شاگردی نمود تا این‌که در نحو و صرف و لغت، سرآمدِ همگان گشت.


ابوعبداللّه دارای آثاری است که عبارت‌اند از:
• شرح ابیات الجُمَل ابوبکر بن سراج؛
• شرح اللُمَع ابوالفتح عثمان بن جِنّی (م ۳۹۲ هـ.ق)؛
• شرح المقامات الحریریه قاسم حریری (م ۵۱۶ هـ.ق)؛
• الأدوات در نحو،
• الفرق بین الضاد و الظاء؛
• التصریف؛
• الروضه در نحو که آن را در مکه تألیف نمود؛
• کتاب الطاء.
اسماعیل پاشا علاوه بر کتاب الظاء و الضاد، کتاب الفرق را نیز از آثار او دانسته که به‌نظر می‌رسد همان کتاب الفرق بین الضاء و الظاد باشد.


حلّی در سال ۵۵۰ (هجری قمری) درگذشت.
(دیگر منابع:)

۱. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۶، ص۲۵۷۱.    
۲. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۲، ص۲۹۴.    
۳. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۳، ص۵۷.    
۴. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۲۷۷.    
۵. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۶، ص۲۵۷۱.    
۶. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۱، ص۹۳۱.    
۷. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۴۳۵.    
۸. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۲، ص۹۲.    
۹. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۲۷۷.    
۱۰. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۳۷، ص۴۰۳.    
۱۱. سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، بغیة الوعاه، ج۱، ص۱۷۳.    
۱۲. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۴، ص۱۱۱.    
۱۳. موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، ج۸، ص۳۱.    
۱۴. مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۷، ص۴۸۲.    
۱۵. امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۹، ص۴۴۲.    
۱۶. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، طبقات اعلام الشیعه، ج۲، ص۲۷۱.    
۱۷. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۱، ص۶۰۴.    
۱۸. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۳۸۸.    
۱۹. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۴۴۶.    
۲۰. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۵۶۳.    
۲۱. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۷۸۸.    
۲۲. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۴، ص۸۳.    
۲۳. کحاله، عمررضا، معجم المولفین، ج۱۰، ص۲۰۹.    
۲۴. کحاله، عمررضا، معجم المولفین، ج۱۰، ص۳۰۳.    



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «محمد بن علی حلّی»، ج۴، ص۳۱۲.






جعبه ابزار