محمد بن علی حلی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن علی حلّی (
۴۸۶ ـ
۵۵۰ هـ.ق) ادیب، لغوی، نحوی و شاعر شیعی است.
او در بغداد به فراگیری علم پرداخت و مدتها ملازم و شاگردِ ابومحمد بن خشاب بغدادی بود.
در
نحو، صرف و
لغت سرآمد همگان گشت.
آثار او عبارتاند از:
شرح ابیات الجُمَل،
شرح اللُمَع،
المقامات الحریریه،
الأدوات،
الفرق بین الضاد و الظاء و
التصریف از جمله آثار وی هستند.
او در سال ۵۵۰ (هجری قمری) درگذشت.
ابوعبداللّه (ابوعبیداللّه) محمد بن علی بن احمد حِلّی معروف به
ابن حُمَیده ادیب، لغوی، نحوی و شاعر شیعی. در سال ۴۸۶ (هجری قمری) متولد شد.
ظاهرا تولد او در حِلّه (بین
کوفه و
بغداد) نبوده، زیرا حلّه به دست سیفالدوله، صدقة بن منصور اسدی (پادشاه شیعی) در سال ۴۹۵ (هجری قمری) تأسیس شد.
بنابراین وی در آنجا متولد نشده، بلکه بعد از تأسیس این شهر در ایام سیفالدوله در آنجا ساکن شده و ازاین رو بدانجا منسوب گشته است.
ابن حمیده در بغداد به فراگیری علم و دانش پرداخت
و مدت بسیاری ملازم ابومحمد بن خشاب بغدادی بوده و نزد وی شاگردی نمود تا اینکه در نحو و صرف و لغت، سرآمدِ همگان گشت.
ابوعبداللّه دارای آثاری است که عبارتاند از:
• شرح ابیات الجُمَل ابوبکر بن سراج؛
• شرح اللُمَع ابوالفتح عثمان بن جِنّی (م
۳۹۲ هـ.ق)؛
• شرح المقامات الحریریه قاسم حریری (م
۵۱۶ هـ.ق)؛
• الأدوات در نحو،
• الفرق بین الضاد و الظاء؛
• التصریف؛
• الروضه در نحو
که آن را در
مکه تألیف نمود؛
• کتاب الطاء.
اسماعیل پاشا علاوه بر کتاب الظاء و الضاد، کتاب
الفرق را نیز از آثار او دانسته
که بهنظر میرسد همان کتاب الفرق بین الضاء و الظاد باشد.
حلّی در سال ۵۵۰ (هجری قمری) درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «محمد بن علی حلّی»، ج۴، ص۳۱۲.