محمدحسین قمشه‌ای
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمدحسین قمشه‌ای از علمای عارف و مجاهد
ایران در
قرن سیزدهم و چهاردهم هجری بوده است.
او فرزند ابوطالب قمشه‌ای نجفی و ملقب به قمشه‌ای صغیر (کوچک) بود، چون استاد شیخ محمدحسین هم، قمشه‌ای نام داشت و برای تمیز بین آنان، به کوچک و بزرگ ملقب گردیدند.
شیخ محمدحسین نزد
ملاحسینقلی همدانی و علی قمشه‌ای کبیر (سابق الذکر)،
میرزا حسین خلیلی تهرانی و
آخوند خراسانی و دیگران درس خواند و در میان آنان به
فضل، معروف به
تقوی و پرهیزگاری ضرب المثل بود و از او کراماتی نیز نقل شده است.
در ۱۳۲۹ ق/ ۱۹۱۱ که استعمارگران ایتالیایی به طرابلس غرب (لیبی) ـ که از متصرفات عثمانی بود ـ حمله کرده و آن را به اشغال خود درآوردند، بسیاری از مراجع و علمای
شیعه عتبات بر ضد نیروهای استعمارگر ایتالیایی، فتوای
جهاد صادر کردند. شیخ محمدحسین قمشه‌ای نیز به همراه آخوند خراسانی،
شیخ الشریعه اصفهانی و تنی چند از علمای دیگر، بر ضد ایتالیایی‌ها اعلام جهاد کرد.
قمشه‌ای در پاسخ به سؤالی که نظر او را درباره مسلمانانی که به
کفار حربی یاری می‌رسانند اظهار داشت که: «آن عملی
حرام و از بزرگترین
گناهان کبیره است و لازم است که علما، وعاظ و
مؤمنان، مانع این قبیل اشخاص شوند».
در
ذیحجه ۱۳۲۹ ق که مراجع و علمای عتبات به همراه گروه زیادی از طلاب و مجاهدان تصمیم داشتند که به عنوان اعتراض به اشغال بخش‌هایی از سرزمین
ایران توسط قوای روس، دسته جمعی به سمت ایران حرکت نمایند، او نیز که در سنین کهولت به سر می‌برد، به همراه دیگر علما،
نجف را ترک کرد و به
کاظمین آمد که علما در آنجا اجتماع کرده بودند.
وی در ۲
محرم ۱۳۳۷ ق درگذشت و رد صحن شریف
دفن شد.
دانشنامه های انقلاب اسلامی و تاریخ اسلام، فرهنگنامه علمای مجاهد، برگرفته از مقاله «محمدحسین قمشه‌ای».
