• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

پنجه

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



پنجه یا چنگال ـ که در کلام عرب از آن به «مِخْلَب» تعبیر می‏شود ـ در حیوان به منزله ناخن در انسان می‏باشد و از آن در بابهای طهارت، صلات، صید و ذباحه و اطعمه و اشربه سخن رفته است.




از نشانه‏های حرام گوشت بودن حیوان داشتن پنجه است؛ خواه از پرندگان باشد، مانند باز، عقاب، شاهین و کرکس و یا غیر پرندگان، همچون شیر، پلنگ و گرگ.



پنجه حیوان مرده همچون مو و پشم آن که دارای روح نیستند پاک است، مگر حیوان نجس العین (سگ و خوک) که تمام اجزای آن نجس است.



حیوان پنجه‏دار بنابر قول مشهور قابل تذکیه است؛ بنابر این جسد آن با تذکیه پاک می‏شود و استفاده از پوست، پشم و موی آن در غیر نماز اشکال ندارد هرچند خوردن گوشت آن مطلقا حرام است.


 
۱. جواهر الکلام ج۳۶، ص۲۹۴.    
۲. جواهر الکلام ج۳۶، ص۲۹۸.    
۳. جواهر الکلام ج۵، ص۳۱۹.    
۴. العروة الوثقی ج۱، ص۱۲۶.    
۵. جواهر الکلام ج۸، ص۶۴.    
۶. جواهر الکلام ج۳۶، ص۱۹۹-۲۰۱.    




فرهنگ فقه مطابق با مذهب اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۲۷۶.    



جعبه ابزار