مزن (مفردات‌قرآن)

مُزْن (به ضم میم و سکون زا) از واژگان قرآن کریم به معنای ابر است.

مُزْن به معنای ابر است. راغب ابر روشن گفته و در قاموس ابر يا ابر سفيد يا ابر آب‌دار آمده است و به يک قطعه از آن مزنه گویند.

(أَ أَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ‌ الْمُزْنِ‌ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ‌) «آيا شما آب را از ابر نازل كرده‌ايد يا ما؟»

در نهج البلاغه خطبه ۱۰۹ است‌. «أَلَا هَتَنَتْ عَلَيْهِ‌ مُزْنَةٌ بَلَاءً» «مگر ريخت بر او ابر بلا را.»

۱.	↑ ابن فارس، معجم مقائيس اللغه، ج۵، ص۳۱۸.
۲.	↑ طريحی، فخرالدين، مجمع البحرين، ت-حسینی، ج۶، ص۳۱۶.
۳.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات دار القلم، ج۱، ص۷۶۶.
۴.	↑ قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۶، ص۲۵۶.
۵.	↑ واقعه/سوره۵۶، آیه۶۹.
۶.	↑ طباطبایی،سید محمدحسین،تفسیر الميزان، ج۱۹، ص۱۴۱.
۷.	↑ طباطبایی،سید محمدحسین،تفسیر الميزان، ترجمه محمد باقر موسوی، ج۱۹، ص۲۳۴.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البيان، ج۹، ص۳۷۳.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البيان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۴، ص۱۷۲.
۱۰.	↑ سيد رضی، نهج البلاغه ت الحسون، ص۲۵۴، خطبه ۱۰۹.
۱۱.	↑ عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الإستقامة، ص۲۱۶، خطبه ۱۰۹.