مزن (مفردات‌قرآن)

مُزْن (به ضم میم و سکون زا) از واژگان قرآن کریم به معنای ابر است.

مُزْن به معنای ابر است. راغب ابر روشن گفته و در قاموس ابر يا ابر سفيد يا ابر آب‌دار آمده است و به يک قطعه از آن مزنه گویند.

(أَ أَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ‌ الْمُزْنِ‌ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ‌) «آيا شما آب را از ابر نازل كرده‌ايد يا ما؟»

در نهج البلاغه خطبه ۱۰۹ است‌. «أَلَا هَتَنَتْ عَلَيْهِ‌ مُزْنَةٌ بَلَاءً» «مگر ريخت بر او ابر بلا را.»

۱.	↑ ابن فارس، معجم مقائیس اللغه، ج۵، ص۳۱۸.
۲.	↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-حسینی، ج۶، ص۳۱۶.
۳.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات دار القلم، ج۱، ص۷۶۶.
۴.	↑ قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۶، ص۲۵۶.
۵.	↑ واقعه/سوره۵۶، آیه۶۹.
۶.	↑ طباطبایی،سید محمدحسین،تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۱۴۱.
۷.	↑ طباطبایی،سید محمدحسین،تفسیر المیزان، ترجمه محمد باقر موسوی، ج۱۹، ص۲۳۴.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۳۷۳.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۴، ص۱۷۲.
۱۰.	↑ سید رضی، نهج البلاغه ت الحسون، ص۲۵۴، خطبه ۱۰۹.
۱۱.	↑ عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الإستقامة، ص۲۱۶، خطبه ۱۰۹.