مسعود بن ناصر سجزی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مسعود بن ناصر سجزی (
۴۷۷ هـ.ق) محدث، فقیه، شاعر و خطاط اهل سجستان، در
بغداد و
نیشابور اقامت داشت.
او از بزرگان
علم حدیث بود و برای کسب دانش به شهرهای زیادی سفر کرد.
شاگردانی چون عبداللّه واحد بن فضل طوسی از او روایت کردهاند.
وی مدتی به دستور حاکم وقت در
بیهق و
طوس اقامت داشت.
از آثار او کتاب
الدرایه لحدیث الولایه است.
ایشان دارای گرایش قدری بود و در سال
۴۷۰ (هجری قمری) یا ۴۷۷ (هجری قمری) در نیشابور درگذشت.
ابوسعید مسعود بن ناصر بن عبداللّه سجزی رکاب شحری اهل سجستان بود.
وی مدتی در بغداد اقامت داشت
و در اواخر عمر در نیشابور ساکن شد.
ایشان دانشمندی محدث،
خطاط، تاریخنگار، حافظ،
شاعر و فقیه بود.
حاکم وقت او را مدتی در بیهق و سپس در طوس نگه داشته است تا از او بهره علمی ببرند.
وی قدری مذهب بود.
ابوسعید از ابوطالب بن غیلان، ابوبکر بن بشران و کسان دیگر حدیث شنید.
او برای فراگیری حدیث به شهرهایی چون بغداد،
هرات،
اصفهان،
خراسان عراقین (
بصره و
کوفه)
حجاز و غیره
سفر کرد.
مسعود بن ناصر شاگردانی داشته که از جمله؛
عبداللّه لواحد بن فضل طوسی،
محمد بن عبداللّه لعزیز عجلی و کسان دیگر از وی حدیث شنیدهاند.
رکاب شحری کتاب
الدرایه لحدیث الولایه را نوشته است.
سجزی در سال ۴۷۰ (هجری قمری)
یا ۴۷۷ (هجری قمری)
در نیشابور درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «مسعود بن ناصر سجزی»، ج۳، ص۳۸۴.