• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

منابع و مآخذ علوم قرآن

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



منابع و مآخذ علوم قرآن، منابع مکتوب و غیرمکتوب حاوی اطلاعات علوم قرآنی را می‌گویند.



انتقال دانش‌های مرتبط با قرآن همچون دیگر دانش‌های بشری علاوه بر این که به مرور زمان تکامل و گسترش یافته، شیوه تبادل آن و انتقال از نسلی به نسل دیگر به تدریج ازصورت بسیط و محدود (به لحاظ تنوع) خارج شده و اشکال مختلف و ابزارهای متنوع جهت نشر و تبادل آرا در مباحث مرتبط با این دانش به خدمت گرفته شده است.


در یک تقسیم بندی کلی می‌توان منابع علوم قرآنی را «مکتوب» و «غیرمکتوب» دانست. در عصر حاضر، در کنار کتاب - به معنای مصطلح و رایج آن که در قرون پیشین اصلی‌ترین منبع و ماخذ برای مراجعه مشتاقان و طالبان این علم بود - می‌توان مجلات علوم قرآنی و پایان نامه‌های مخصوص به این دانش را نیز بر ردیف منابع مکتوب افزود. همچنین در مجلاتی که ویژه علوم قرآنی نیستند یا در روزنامه‌ها می‌توان مقالات ارزشمندی درباره این دانش پیدا کرد.
اما امروزه رسانه‌های «غیرمکتوب» نقش زیادی در نشر و تبادل اطلاعات علمی در همه عرصه‌های دانش بشری یافته‌اند و گویا هر قدر جلوتر می‌رویم این نقش پررنگ تر می‌شود؛ سخنرانی‌ها و مصاحبه‌های علوم قرآنی -آن گاه که به صورت زنده برگزار می‌شود - و ابزارهای نوین اطلاع رسانی همچون رادیو، تلویزیون، رایانه و اینترنت همگی از مصادیق منابع غیرمکتوب علوم قرآنی هستند که می‌توان اطلاعات مفیدی را از طریق آن‌ها به دست آورد.
اطلاعات تکمیلی درباره برخی از اخص‌های این اصطلاح را می‌توانید ذیل واژه‌های اخص بیابید.
[۱] سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۸.
[۲] زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۱، ص۱۷.
[۳] زرقانی، محمد عبد العظیم، ۱۹۴۸- م، مناهل العرفان فی علوم القرآن، ج۱، ص(۲۴-۵۳).
[۴] زرقانی، محمد عبد العظیم، ۱۹۴۸- م، مناهل العرفان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۹.
[۵] جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، ج۱، ص(۱۰-۱۱).
[۶] خرمشاهی، بهاء الدین، ۱۳۲۴ -، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی، ج۲، ص(۱۶۴۵-۱۶۴۶).
[۷] خرمشاهی، بهاء الدین، ۱۳۲۴ -، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی، ج۲، ص(۱۴۷۹-۱۴۸۲).
[۸] بغا، مصطفی دیب، الواضح فی علوم القرآن، ص(۸-۱۱).
[۹] کفافی، محمد عبد السلام، فی علوم القرآن دراسات ومحاضرات، ص(۳۱-۳۳).



۱. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۸.
۲. زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۱، ص۱۷.
۳. زرقانی، محمد عبد العظیم، ۱۹۴۸- م، مناهل العرفان فی علوم القرآن، ج۱، ص(۲۴-۵۳).
۴. زرقانی، محمد عبد العظیم، ۱۹۴۸- م، مناهل العرفان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۹.
۵. جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، ج۱، ص(۱۰-۱۱).
۶. خرمشاهی، بهاء الدین، ۱۳۲۴ -، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی، ج۲، ص(۱۶۴۵-۱۶۴۶).
۷. خرمشاهی، بهاء الدین، ۱۳۲۴ -، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی، ج۲، ص(۱۴۷۹-۱۴۸۲).
۸. بغا، مصطفی دیب، الواضح فی علوم القرآن، ص(۸-۱۱).
۹. کفافی، محمد عبد السلام، فی علوم القرآن دراسات ومحاضرات، ص(۳۱-۳۳).



علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «منابع و مآخذ علوم قرآن».    



جعبه ابزار