مهیار بن مرزویه دیلمی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مهیار بن مرزویه دیلمی (
۳۶۷ ـ
۴۲۸ هـ.ق) شاعر و ادیب ایرانی که در
بغداد یا
دیلم متولد شد و در کرخ اقامت داشت.
او ابتدا پیرو آیین زرتشتی بود اما در سال ۳۹۴ (هجری قمری) به دست
شریف رضی مسلمان و
شیعه شد.
وی به دلیل اشعار تندش علیه صحابه مورد انتقاد رجال اهل سنت قرار گرفت و برخی او را غالی و رافضی دانستهاند.
ایشان یکی از سرآمدان شعر و ادب زمان خود بود و اشعارش را در مسجد جامع منصور میخواند.
از او دیوان شعری با نام دیوان مهیار بهجا مانده است.
وی در سال
۴۲۶ یا ۴۲۸ (هجری قمری) درگذشت و در کرخ دفن شد.
ابوالحسن مهیار بن مرزویه دیلمی کسروی فارسی دانشمند ایرانی
که در سال ۳۶۷ (هجری قمری) در بغداد یا دیلم متولد شده و ساکن کرخ بوده است.
مهیار ابتدا مجوسی مذهب بود،
اما سال ۳۹۴ (هجری قمری) به دست استادش شریف رضی موسوی از برجستگان در ادبیات، دین اسلام را پذیرفت و شیعه شد.
ابن مرزویه از شریف رضی موسوی بهره علمی برده است.
درباره
ابوالحسن، رجالنویسان
اهل سنت او را نویسنده،
شاعری معروف،
رافضی و غالی
معرفی کرده و گفتهاند: مهیار همراه با
اسلام آوردنش از آتشی وارد آتش دیگر شد؛ زیرا صحابه را مورد تعرض و نکوهش قرار داده است.
بعضی او را سرآمد اهل زمانش در علوم دانسته و گفتهاند روزهای جمعه در مسجد جامع منصور شعر میخواند
و بیشتر آن اشعار از دیوانش بوده است.
مهیار بن مرزویه اثرش دیوان شعر میباشد که به نام
دیوان مهیار معروف است.
دیلمی سال وفاتش را با اختلاف ۴۲۶ (هجری قمری)
و ۴۲۸ (هجری قمری) ذکر کردهاند.
محل دفن او نیز در کرخ بوده است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «مهیار بن مرزویه دیلمی»، ج۳، ص۳۹۴.