موعظه (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یکی از اوصاف
قرآنٰ موعظه است.
«موعظه» از «وعظ» به معنای
پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقت و نرمی
دل شود و نیز به معنای واداشتن به کاری آمده است که با
بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر، هرگونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی‌ها بترساند یا
قلب او را متوجه نیکی‌ها گرداند،
وعظ و موعظه نامیده می‌شود.
«موعظه» یکی از اسامی و
صفات قرآن است: (یا ایها الناس قد جاءتکم موعظة من ربکم)؛ «ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است»
در این
آیه و آیات ۱۳۸
سوره آل عمران ،
۳۴
سوره نور و ۱۲۰
سوره هود ،
لفظ «موعظه» به کار رفته است.
قرآن،
نصیحت و پندی است برای انسان و او را از
سرکشی و
طغیان و
تمرد و
عصیان بازمی دارد و به سوی
خدا و پذیرش حق مایل می‌سازد و مانند طبیب است که
بیمار را از آن چه که برایش مضر است
نهی می‌کند و هرچه را که برای وی شفا بخش است تجویز می‌کند، و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.
فرهنگ‌نامه علوم قرآني، برگرفته از مقاله «موعظه (قرآن)».
