وی در سال ۱۲۴۰ در اصفهان متولد شد و در همان جا به تحصیل علوم اسلامی پرداخت و پس از چندی به عتبات عالیات رفت. از اساتید حوزه علمیه نجف بهره برد و از حضرت علامه آیة الله شیخ محمد حسن نجفی، صاحب جواهر، درجه اجتهاد گرفت و به اصفهان بازگشت. سال ۱۳۰۴ ق. ناصرالدین شاه وی را از اصفهان به تهران تبعید کرد تا مانع اجرای حدود از سوی ایشان گردد، اما با این تبعید، مبارزات این فقیه متقی پایان نیافت و در طول اقامتشان در تهران نیز ادامه پیدا کرد. معظم له پدر میرزا محمدعلی – معروف به شاه آبادی – است.
نقل می کنند در بین راه ایشان – از منزل تا مسجد – یک مشروب سازی قرار داشت که متعلق به «کنت ارمنی» بود و مشروبهای دربار قاجار را تأمین می کرد. روزی به اتفاق جمعی از نمازگزاران وارد مشروب سازی شده، خمره بزرگ مشروب را می شکنند و همراهان، بقیه آثار را از بین می برند. چون ناصرالدین شاه از این عمل ایشان خشمگین شد و به ایشان اعتراض می کند با شهامت تمام می گوید: «گمان می کردم که تو ناصر دینی، ولی حالا دانستم که تو کاسر (شکننده) دینی.»
