ناصر بن حسین دیلمی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ناصر بن حسین دیلمی (م
۴۴۴ هـ.ق) از سادات حسنی و نوه
امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) است.
وی در سال ۴۳۷ (هجری قمری) به
یمن مهاجرت کرد و به امامت زیدیه شناخته شد.
او آثار مهمی شامل
البرهان فی تفسیر غریب القرآن،
الدعوه و
المتبهجة فی الرد علی الفرقة الضالة دارد.
او در سال ۴۴۴ (هجری قمری) به دست
علی بن محمد صلیحی کشته شد.
ابوالفتح ناصر بن حسین بن محمد بن عیسی دیلمی حسنی طالبی از سادات حسنی است و با یازده واسطه به امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) می‌رسد.
او در
دیلم متولد شد
و در همان‌جا به فراگیری علم و دانش پرداخت.
وی سپس در سال
۴۳۷ (هجری قمری) به یمن مهاجرت کرد. در آن‌جا مردم را به امامت خویش فراخواند.
او امام زیدیه شناخته شد و مردم چندین قبیله با او بیعت کردند و بدین سبب او توانست بر شهرهای
صعده،
صنعا و
ذی‌بین چیره گردد و در ذی‌بین اقامت گزیند.
در سال
۴۴۳ (هجری قمری) جنگ و خونریزی بین او و صلیحیون اتفاق افتاد.
ابوالفتح آثار و تألیفاتی نوشت که عبارت‌اند از:
• البرهان فی تفسیر غریب القرآن؛
• جواب مسائل قاسم بن عباس؛
• تفسیر القرآن المجید؛ این تفسیر را در چهار مجلد نوشت و در آن از علوم عجیب و غریبی بهره برد. نام دیگر این تفسیر العهد الاکید فی تفسیر القرآن المجید است. این تفسیر جدای از کتاب البرهان است.
• الدعوه؛ در آن دعاهایی را برای مردم آورده و بدان سبب آنان را به امامتش دعوت کرده است.
• المتبهجة فی الرد علی الفرقة الضالة المتلجلجه. این کتاب ردیه‌ای بر فرقه مطرفیه است.
ناصر بن حسین در سال ۴۴۴ (هجری قمری) به دست علی بن محمد صلیحی کشته شد و در روستای افیق از بلاد
عنس به خاک سپرده شد.
البته برخی سال‌های
۴۴۶ یا
۴۴۷ را سال وفات او دانسته‌اند.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «ناصر بن حسین دیلمی»، ج۳، ص۳۹۴.
