نسبت تحققی خام
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نسبت تحققى به نسبت دلالت كننده بر تحقق صدور حدث از فاعل اطلاق می‌شود.
نسبت تحققى، نوعى نسبت تام خبرى است كه ميان حدث (فعل) و فاعل در خارج وجود دارد و بر تحقق صدور حدث از فاعل دلالت مى‌كند، مانند: نسبت موجود در فعل ماضى و افعال ديگر.
نسبت تحققى، در جمله‌هاى فعلى و نه جمله هاى اسمى خبرى وجود دارد و بر تحقق صدور عرض از فاعل آن دلالت مى‌كند؛ يعنى، عرض در خارج منسوب به فاعل است و از وى صادر مى شود و اين انتساب به صورت نسبت تام خبرى است.
برای فهم بهتر بحث به چند نکته توجه کنید:
عرض و فاعل در خارج نوعى تغاير دارند، اما به وجود واحد مركب موجودند؛ يعنى اتحاد دارند.
نسبت در «جمله هاى فعليه» يا تحققى است يا حلولى؛ براى مثال، در «عَلِمَ»، علم در ذات عالم حلول كرده است و نسبت ميان علم و عالم اين معنا را افاده مى‌كند.(۱)(۲)(۳)
(۱) شيرازى، محمد، الاصول، ج۲، ص۳۴
(۲) نائينى، محمد حسين، فوائد الاصول، ج۱و۲، ص۱۰۰.
(۳) نائينى، محمد حسين، فوائد الاصول، ج ۱، ۲، ص۲۲۲.
