نیایش امام حسین در بامداد عاشورا
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سپیده دم
عاشورا امام حسین (علیه‌السلام) با اصحابش
نماز صبح را خواند و دست مبارکش را بسوى
آسمان برداشت و با
خداوند به راز و نیاز پرداخت.
از
علی بن حسین روایت شده است که فرمود: در بامداد عاشورا، بعد از آنکه لشکر دشمن رو به امام حسین آورد، حضرت دستان خود را به سوی
آسمان بلند کرد، و عرضه داشت «خداوندا، تو تکیه‌گاه من در هر اندوه، و امید من در هر سختی هستی. تو در هر پیشامدی تکیه‌گاه و مایه پشت‌گرمی منی، چه بسا غم‌های گرانی که دل در آن سیست می‌گردد و چاره از کف می‌رود، دوست دست از یاری برمی‌دارد و دشمن نکوهشی می‌کند، و من آن را به پیشگاه تو آوردم و از آن به تو شکوه کردم و فقط به سوی تو رو کردم و نه دیگران، و چاره‌اش را از غیر تو نجستم؛ پس تو مرا گشایش دادی و آن غم‌ها را زدودی. خداوندا، تو ولی هر
نعمت و صاحب هر نیکی و غایت هر خواسته‌ای (اللَّهُمَّ انت ثقتی فِی کل کرب، ورجائی فِی کل شدة، وانت لی فِی کل امر نزل بی ثقة وعدة، کم من هم یضعف فِیهِ الفؤاد، وتقل فِیهِ الحیلة، ویخذل فِیهِ الصدیق، ویشمت فِیهِ العدو، انزلته بک، وشکوته الیک، رغبة منی الیک عمن سواک، ففرجته وکشفته، فانت ولی کل نعمة، وصاحب کل حسنة، ومنتهی کل رغبة)»
ابن عساکر این مناجات را با اندک تفاوتی در ترجمة الحسین آورده است.
ابن قولویه قمی در
کامل الزیارات با سلسلهٔ سند خود از
حسین بن ابی العلاء از
امام صادق نقل می‌کند که امام حسین در روزی که به
شهادت رسید، به یارانش چنین فرمود: گواهی می‌دهم که اجازهٔ کشته شدن شما صادر شده است؛ پس تقوای الهی رعایت و
صبر پیشه کنید (عن ابی عبدالله قال: ان الحسین بن علی و قال لاصحابه یوم اصیبوا: اشهد انه قد اذن فی قتلکم قاتقوالله و اصبروا.).
پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۷۴۳_۷۴۴.
