کاربرد بیعت
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بیعت، بستن پیمان وفاداری و
اطاعت با
پیامبر،
امام،
حاکم یا خلیفه می‌باشد.
این واژه عربی از ریشه ب ی ع است به معنای، دست دادن، دست فشردن، دست راست خود را به دست راست دیگری زدن برای ایجاب
عقد بیع.
در میان عرب رسم بود که هنگام
خرید و فروش برای منجّز و قطعی ساختن عقد
بیع و تأکید بر التزام خود به مفاد آن، خریدار و فروشنده دست راستِ خود را با ضربه به دست راستِ طرف دیگر می‌زد؛ این کار را «بَیْعَت» یا «صَفْقه» می گفتند و با وقوع آن،
معامله انجام یافته تلقّی می‌شد. همچنین برای این‌که افراد جماعت یا قبیله‌ای با حاکم یا رئیس قبیله جهت اطاعت و فرمانبری از وی پیمان بندند، عمل دست دادن (
مصافحه) معمول بود؛ و به سبب مشابهت آن با عملِ بیعت در عقد بیع، این کار نیز بیعت نام گرفت.
براین اساس، بسیاری از محقّقان معنای اصطلاحی بیعت را در متون و منابع اسلامی، نهادن دست راست در دست راست کسی به نشانه پذیرش اطاعت یا ریاست وی دانسته‌اند.
بتدریج، با ایجاد دگرگونی و تنوّع در شکل ظاهریِ بیعت، واژه بیعت علاوه بر عمل مزبور بر پیمان و تعهّدی که این کار حاکی و نشانه آن باشد، نیز اطلاق شد، و در این معنای دوم، رواج و تداول یافت. ازین‌رو، معنای شایع و مصطلح بیعت را در
قرآن،
سنت،
تاریخ،
کلام و
فقه سیاسی اسلام، باید عقد و پیمانی دانست که فرد بیعت کننده با
امام،
حاکم یا شخصی دیگر می‌بندد تا در موضوعی خاص یا به‌طور عام مطیع و فرمانبردار وی بوده به مفاد تعهّد خود ملتزم و وفادار بماند.
(۱) ابن اثیر، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، چاپ طاهر احمد زاوی و محمود محمد طناحی، قاهره ۱۳۸۳ـ ۱۳۸۵/۱۹۶۳ـ ۱۹۶۵.
(۲) ابن منظور، لسان العرب، قم ۱۳۶۳ش.
(۳) ابن خلدون، مقدمة ابن خلدون، الجزء الاول من کتاب العبر و دیوان المبتدا و الخبر، بیروت ۱۳۹۱/۱۹۷۱.
(۴) جعفر سبحانی، الاهیات علی هدی الکتاب و السنة و العقل، به قلم حسن محمد مکی عاملی، ج ۴، قم ۱۴۱۲.
(۵) جعفر شهیدی، «بیعت و چگونگی آن در تاریخ اسلام»، کیهان اندیشه، ش ۲۶ (مهر و آبان ۱۳۶۸).
(۶) خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، چاپ مهدی مخزومی و ابراهیم سامرائی، قم ۱۴۰۵.
(۷) احمدبن محمد فیومی، المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی، بیروت (بی تا).
(۸) محمد عبدالحی بن عبدالکبیر کتانی، نظام الحکومة النبّویة المسمّی التراتیب الاداریة، بیروت (بی تا).
(۹) لویس معلوف، المنجد فی اللغة و الاعلام، بیروت ۱۹۷۳ـ۱۹۸۲، چاپ افست تهران ۱۳۶۲ش.
(۱۰) ناصر مکارم شیرازی، انوار الفقاهة: کتاب البیع، جزء۱، قم ۱۴۱۱.
(۱۱) محمد علی شهرستانی،
مدخل الی علم الفقه، لندن ۱۴۱۶/ ۱۹۹۶.
(۱۲) وهبه مصطفی زحیلی، الفقه
الاسلامی و ادلّته، دمشق ۱۴۰۴/۱۹۸۴.
(۱۳) ظافر قاسمی، نظام الحکم فی
الشریعة و التاریخ
الاسلامی، ج ۱، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۵.
(۱۴) احمد فوأد عبدالجواد عبدالمجید، البیعة عند مفکّری اهل السنة و العقد الاجتماعی فی الفکر السیاسی الحدیث: دراسة مقارنة فی الفلسفة السیاسیة، قاهره ۱۹۹۸.
(۱۵) د. اسلام، چاپ دوم.
(۱۷) حمید عنایت، اندیشه سیاسی در اسلام معاصر، ترجمه بهاءالدین خرمشاهی، تهران ۱۳۶۲ش.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بیعت»، شماره۲۴۸۹.
