یُحادِد (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یُحادِد: (مَنْ یُحادِدِ اللَّهَ) «یُحادِد» از مادّه
«محادّة»، و از ریشه
«حدّ» است، که، به معنای طرف و نهایت چیزی می‌باشد، و از آنجا که افراد دشمن و مخالف، در طرف مقابل قرار می‌گیرند و مانع یکدیگرند، این مادّه (محادّة) به معنای عداوت و دشمنی نیز آمده است، همان گونه که در گفتگوهای روزمره، کلمه
«طرفیت» را، به معنای «مخالفت و دشمنی» به کار می‌بریم.
(أَلَمْ يَعْلَمُواْ أَنَّهُ مَن يُحَادِدِ اللّهَ وَرَسُولَهُ فَأَنَّ لَهُ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدًا فِيهَا ذَلِكَ الْخِزْيُ الْعَظِيمُ) (آيا نمى‌دانستند هركس با خدا و پيامبرش دشمنى كند، براى او آتش دوزخ است؛ جاودانه در آن مى‌ماند؟! اين، همان رسوايى بزرگ است!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: در مجمع البيان مى‌فرمايد: كلمه محادة به معناى تجاوز با مخالفت است، و اين كلمه و كلمات: مخالفة ، مجانبة و معاداة به يك معنا هستند، و اصل آن منع كردن و خوددارى نمودن است. و معناى ديگر آن شدت غضب است به حدى كه عقل و تدبير آدمى را از بين ببرد. و نيز گفته است: كلمه خزى به معناى خوارى و هر پستى ديگرى است كه آدمى از آن شرم داشته باشد.
استفهامى كه در آيه است استفهام تعجبى است، و سياق آيه براى بيان اين جهت است كه خدا و رسولش سزاوارترند به اينكه مردم خوشنود و راضيشان كنند.
خلاصه‌اش اينكه: مردم خوب مى‌دانند كه دشمنى با خدا و رسول و مخالفت و به خشم آوردن خدا و پيغمبرش مايه خلود در آتش است، و وقتى به خشم آوردن خدا و رسولش حرام باشد پس راضى كردن او و همچنين پيغمبرش بر هر كسى كه به خدا و رسولش ايمان داشته باشد واجب خواهد بود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «'یُحادِد»، ص۶۳۸.
