آیه ۲ سوره الشمس
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
{{جزء:۳۰}}
{{سوره:شمس}}
{{(آیه قبل)(آیه:۲)(آیه بعد)}}
(وَ الْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا)
(وَ الْقَمَرِ) و قسم به ماه
(إِذَا)آن گاه كه
(تَلَاهَا)بدنبال خورشيد آيد.
و قسم به ماه آن گاه كه (براى كسب نور و بدست آوردن روشنايى) بدنبال خورشيد آيد (پس از غروب نمودن و پنهان شدن آن، طلوع كرده و آشكار شود).
مفسران گفتهاند: اين توصيف مربوط به نيمهى اول ماه مىباشد كه بعد از غروب آفتاب طلوع مىكند و نور و روشنى را به دنبال مىآورد. حكمت سوگند ياد كردن به آفتاب اين است: در وقت نبودن آفتاب عالم صورت مرده را به خود مىگيرد، و زمانى كه صبح دميد و آفتاب از افق سر بيرون آورد، جان و حيات در عالم دميده مىشود و مردگان به صورت زندگان درمىآيند و در وقت روز به دنبال كار و كوشش خود پراكنده و پخش مىگردند. اين حالت شبيه حالت قيامت است. و وقت چاشتگاه شبيه زمان استقرار بهشتيان در بهشت است. خورشيد و ماه به خاطر مصلحت و منافع انسان هستى يافتهاند. و قسم خوردن به آنها، منافع سرشار و عظيم نهفته در آن دو را يادآور است.
(وَ الْقَمَرِ)
(إِذَا)
(تَلَاهَا)
۱ - در بين اَلشَّمْسِ و اَلْقَمَرِ، اَللَّيْلِ و اَلنَّهٰارِ و فُجُورَهٰا و تَقْوٰاهٰا
طباق مقرر است.
۲ - در بين وَ اَلنَّهٰارِ إِذٰا جَلاّٰهٰا، وَ اَللَّيْلِ إِذٰا يَغْشٰاهٰا، قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكّٰاهٰا و قَدْ خٰابَ مَنْ دَسّٰاهٰا
مقابله برقرار است.
۳ - اضافهى (ناقة) به (اللّه) براى تكريم و تشريف است.
۴ - فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ متضمن
تفظیع و
تهویل است.
۵ - در فواصل و رءوس آيات
سجع مرصع رعايت شده است.
