محمد بن عبدالله دارمی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن عبدالله دارمی (
۳۵۸ ـ
۴۴۸ هـ.ق) فقیه و محدث برجسته بود.
او فقه را از بزرگان زمان خود آموخت و در زمینه‌های حساب، شعر، ادبیات و لغت‌شناسی نیز تبحر داشت.
وی دارای تألیفات مهمی مانند
الاستذکار و
جامع الجوامع بود.
ایشان در سال ۴۴۸ (هجری قمری) در
دمشق درگذشت و در باب فرادیس دفن شد.
ابوالفرج محمد بن عبداللّه لواحد بن محمد دارمی بغدادی در ۲۵
شوال سال ۳۵۸ (هجری قمری) در
بغداد متولد شد.
او از بغداد به رحبه ـ روستایی نزدیک قادسیه ـ رفت و مدتی در آن‌جا ساکن بود؛ سپس به دمشق رفته و آن‌جا را وطن خود قرار داد.
ابوالفرج فقه را نزد
ابوالحسین اردبیلی،
ابوحامد اسفرایینی و دیگران آموخت.
از محدثانی مانند
ابومحمد بن ماسی،
ابوبکر بن اسماعیل وراق،
محمد بن مظفر،
ابوعمر بن حیویه،
ابوبکر بن شاذان و
دارقطنی حدیث فراگرفت.
او که از فقهای شافعی و موصوف به تیزهوشی و زیرکی بود. فقه و حساب را به خوبی فراگرفته و در این زمینه تبحر داشت. مسائل گوناگون را به‌طور دقیق نقد و بررسی می‌نمود.
او صوفی، شاعر، ادیب
و لغت‌شناس بود.
خطیب بغدادی او را ملاقات کرده و از او حکایت کرده است.
محمد بن عبداللّه شاگردانی داشت که از جمله؛
ابوعلی اهوازی،
عبداللّه لعزیز کتّانی و
ابوطاهر محمد حنائی شاگردان او می‌باشند.
دارمی کتاب‌هایی تألیف کرده که عبارتند از:
• الاستذکار؛
• جامع الجوامع و مودع البدائع؛
• الدور الحکمی؛
• الدلائل السمعیة علی المسائل الشرعیه.
بغدادی در سال ۴۴۸ (هجری قمری) در دمشق درگذشت و در باب فرادیس دفن شد.
تاریخ فوت او را مختلف ذکر کرده‌اند.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن عبدالله دارمی»، ج۳، ص۳۲۶.
