محمد بن عبدالله سمعانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن عبدالله سمعانی (م حدود
۴۵۰ هـ.ق) جد ابوسعد سمعانی، فقیه، اصولی، محدث، لغوی، نحوی و شاعر بود.
او از فقهای بزرگ
حنفیه و از پیشوایان نحو و لغت در
مرو محسوب میشد.
فقه را از جعفر بن محمد مستغفری آموخت.
از شاگردانش تنها فخرالقضات ابوبکر ارسابندی که نزد او فقه آموخته، شناخته شده است.
برخی منابع وی را قاضی دانستهاند، اما این موضوع قطعی نیست. از آثارش
تحفة العیون و
دخول الحمام است.
ایشان در حدود ۴۵۰ (هجری قمری) در مرو درگذشت.
ابومنصور محمد بن عبداللّه لجبار بن احمد سمعانی تمیمی مروزی جد ابوسعد سمعانی
و فردی فقیه، اصولی، محدث، لغوی، نحوی بود.
در فقه، حدیث، اصول، نحو و لغت تصانیفی داشته است.
وی از فقهای بزرگ حنفیه
و از پیشوایان نحو و لغت در مرو بود.
به علاوه ذوق شعری خوبی داشت و اشعاری نیز از وی باقی مانده است.
باخزری گفته است در سال
۴۴۷ (هجری قمری) او را در مرو ملاقات کرده و اشعارش مورد تأیید و تمجید ابومنصور قرار گرفته است.
بعضی منابع به ایشان عنوان قاضی دادهاند،
ولی روشن نیست قاضی هم بوده است یا نه.
ابومنصور فقه را از
جعفر بن محمد مستغفری فرا گرفت.
محمد بن عبداللّه از شاگردانش به جز
فخرالقضات ابوبکر محمد بن حسین ارسابندی که فقه را از او آموخته، ذکری به میان نیامده است.
سمعانی تألیفاتی داشته که عبارتند از:
• تحفة العیون؛
• دخول الحمام.
مروزی در حدود ۴۵۰ (هجری قمری) در مرو درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن عبدالله سمعانی»، ج۳، ص۳۳۵.