• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مقالات دارابی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: هَروَلَه
مقالات مرتبط: مقالات دارابی.

هَروَلَه یا رَمَل به معنای با شتاب راه رفتن است.
هروله در لغت به حرکت کردن به حالتی مابین راه رفتن متعارف و دویدن گفته می‌شود.
[۱] فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، واژه «هرل».    
[۲] ابن اثیر، مبارک بن محمد، النهایة، واژه «هرول».    
در فقه نیز به همین معنا به کار رفته است و از احکام آن در باب حج سخن گفته‌اند.


موارد هروله در حج عبارت‌اند از:

۱.۱ - هروله در طواف

بنابر قول مشهور، در همه اشواط طواف مطلقا؛ اعم از طواف واجب و مستحب است طواف‌کننده میانه؛ نه تند و نه کند حرکت کند؛
[۳] شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۲، ص۳۴۳.    
[۴] موسوی عاملی، سید محمد، مدارک الاحکام، ج۸، ص۱۶۱.    
[۵] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۹، ص۳۵۰.    
لیکن در سه شوط اول طواف زیارت (طواف حج) هروله را برای مردان بالغ و سالم مستحب دانسته‌اند.
[۶] ابن حمزه طوسی، محمد بن علی، الوسیلة، ص۱۷۲–۱۷۳.    
برخی آن را در سه شوط نخست طواف قدوم (← طواف قدوم) مستحب دانسته‌اند.
[۷] شیخ طوسی، المبسوط، ج۱، ص۳۵۶.    
[۸] حلی، یحیی بن سعید، الجامع للشرائع، ص۲۰۱.    
[۹] علامه حلی، تحریر الاحکام، ج۱، ص۵۸۵.    
بنابر استحباب هروله در طواف، از آنجا که هنگام طواف هر چه به کعبه نزدیک‌تر باشد، افضل است، در صورت ازدحام و عدم امکان هروله، یا باید صبر کند تا مطاف خلوت شود و یا در حاشیه طواف کند که امکان هروله وجود داشته باشد، طواف نماید و چنانچه هیچ کدام ممکن نباشد، با صرف‌نظر از هروله طواف می‌کند.
[۱۰] علامه حلی، تحریر الاحکام، ج۱، ص۵۸۵.    

بنابر قول به استحباب هروله در طواف، برخی آن را بر کسانی هم که کودکان و بیماران را طواف می‌دهند، مستحب دانسته‌اند.
[۱۱] علامه حلی، تذکرة الفقهاء، ج۸، ص۱۱۰.    
در مقابل، برخی دیگر، مستحب ندانسته‌اند.
[۱۲] شیخ طوسی، المبسوط، ج۱، ص۳۵۶.    
[۱۳] حلی، یحیی بن سعید، الجامع للشرائع، ص۲۰۱.    
هروله بر زنان مستحب نیست.
[۱۴] علامه حلی، تذکرة الفقهاء، ج۸، ص۱۱۰.    
در صورت سواره طواف کردن، هروله به تند راندن مرکب در سه شوط تحقق می‌یابد و مستحب است.
[۱۵] علامه حلی، تحریر الاحکام، ج۱، ص۵۸۵.    


۱.۲ - هروله در سعی

بنابر قول مشهور، هروله هنگام سعی (← سعی) در حد فاصل مناره تا زقاق العطارین –که هم‌اکنون محدوده آن با چراغ سبز علامت‌گذاری شده– بر سعی‌کننده مرد مستحب است.
[۱۶] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۹، ص۴۲۳–۴۲۶.    
ظاهر کلام برخی قدما وجوب هروله در محدوده یاد شده است.
[۱۷] ابوالصلاح حلبی، تقی بن نجم‌الدین، الکافی فی الفقه، ص۱۹۶.    
[۱۸] علامه حلی، مختلف الشیعة، ج۴، ص۲۱۴.    
هروله برای سعی‌کننده زن
[۱۹] نراقی، احمد بن محمدمهدی، مستند الشیعة، ج۱۲، ص۱۷۳.    
و بیمار
[۲۰] حلی، یحیی بن سعید، الجامع للشرائع، ص۲۰۲.    
مستحب ندارد.
مستحب است هنگام هروله بگوید: «بسم الله وَ اللهُ اَکبَرُ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ اللَّهُمَّ اغفِر وَ ارحَم وَ تَجاوَز عَمّا تَعلَمُ اِنَّکَ اَنتَ الاَعَزُّ الاَکرَمُ»
[۲۱] شیخ صدوق، المقنع، ص۲۵۹.    

بر کسی که هروله را فراموش کرده است؛ بدون برگرداندن صورت، عقب‌عقب بازگردد و از موضع هروله، آن را تدارک کند.
[۲۲] ابن ادریس حلی، کتاب السرائر، ج۱، ص۵۸۰.    
[۲۳] محقق حلی، المختصر النافع، ص۹۶.    
[۲۴] علامه حلی، تحریر الاحکام، ج۱، ص۵۹۴.    
[۲۵] شهید اول، الدروس الشرعیة، ج۱، ص۴۱۲.    

هروله در سعی بر سواره نیز مستحب است؛ بدین‌گونه که در محدوده یاد شده، مرکبش را کمی تندتر می‌راند.
[۲۶] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۹، ص۴۲۳–۴۲۴.    


۱.۳ - هروله در وادی محسّر

مستحب است حاجی در مسیر حرکت از مزدلفه به منی هنگام رسیدن به وادی مُحَسِّر (← وادی محسر) به‌اندازه صد گام هروله کند و در صورت سواره بودن، مرکبش را تندتر براند.
[۲۷] بیهقی کیدری، محمد بن حسین، اصباح الشیعة، ص۱۵۹.    
[۲۸] فاضل هندی، محمد بن حسن، کشف اللثام، ج۶، ص۱۰۹.
[۲۹] بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسن، توضیح المسائل مراجع، ص۴۶۶.

برخی، در صورت فراموش کردن هروله در وادی محسر، بازگشت و تدارک آن را مستحب دانسته‌اند.
[۳۰] محقق حلی، نجم الدین جعفر بن حسن، المختصر النافع، ص۸۸.
[۳۱] شهید اول، محمد بن مکی، الدروس الشرعیة، ج۱، ص۴۲۴.
[۳۲] شهید ثانی، زین الدین بن علی، مسالک الافهام، ج۲، ص۲۹۱–۲۹۲.


۱. ↑ فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، واژه «هرل».    
۲. ↑ ابن اثیر، مبارک بن محمد، النهایة، واژه «هرول».    
۳. ↑ شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۲، ص۳۴۳.    
۴. ↑ موسوی عاملی، سید محمد، مدارک الاحکام، ج۸، ص۱۶۱.    
۵. ↑ نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۹، ص۳۵۰.    
۶. ↑ ابن حمزه طوسی، محمد بن علی، الوسیلة، ص۱۷۲–۱۷۳.    
۷. ↑ شیخ طوسی، المبسوط، ج۱، ص۳۵۶.    
۸. ↑ حلی، یحیی بن سعید، الجامع للشرائع، ص۲۰۱.    
۹. ↑ علامه حلی، تحریر الاحکام، ج۱، ص۵۸۵.    
۱۰. ↑ علامه حلی، تحریر الاحکام، ج۱، ص۵۸۵.    
۱۱. ↑ علامه حلی، تذکرة الفقهاء، ج۸، ص۱۱۰.    
۱۲. ↑ شیخ طوسی، المبسوط، ج۱، ص۳۵۶.    
۱۳. ↑ حلی، یحیی بن سعید، الجامع للشرائع، ص۲۰۱.    
۱۴. ↑ علامه حلی، تذکرة الفقهاء، ج۸، ص۱۱۰.    
۱۵. ↑ علامه حلی، تحریر الاحکام، ج۱، ص۵۸۵.    
۱۶. ↑ نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۹، ص۴۲۳–۴۲۶.    
۱۷. ↑ ابوالصلاح حلبی، تقی بن نجم‌الدین، الکافی فی الفقه، ص۱۹۶.    
۱۸. ↑ علامه حلی، مختلف الشیعة، ج۴، ص۲۱۴.    
۱۹. ↑ نراقی، احمد بن محمدمهدی، مستند الشیعة، ج۱۲، ص۱۷۳.    
۲۰. ↑ حلی، یحیی بن سعید، الجامع للشرائع، ص۲۰۲.    
۲۱. ↑ شیخ صدوق، المقنع، ص۲۵۹.    
۲۲. ↑ ابن ادریس حلی، کتاب السرائر، ج۱، ص۵۸۰.    
۲۳. ↑ محقق حلی، المختصر النافع، ص۹۶.    
۲۴. ↑ علامه حلی، تحریر الاحکام، ج۱، ص۵۹۴.    
۲۵. ↑ شهید اول، الدروس الشرعیة، ج۱، ص۴۱۲.    
۲۶. ↑ نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۹، ص۴۲۳–۴۲۴.    
۲۷. ↑ بیهقی کیدری، محمد بن حسین، اصباح الشیعة، ص۱۵۹.    
۲۸. ↑ فاضل هندی، محمد بن حسن، کشف اللثام، ج۶، ص۱۰۹.
۲۹. ↑ بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسن، توضیح المسائل مراجع، ص۴۶۶.
۳۰. ↑ محقق حلی، نجم الدین جعفر بن حسن، المختصر النافع، ص۸۸.
۳۱. ↑ شهید اول، محمد بن مکی، الدروس الشرعیة، ج۱، ص۴۲۴.
۳۲. ↑ شهید ثانی، زین الدین بن علی، مسالک الافهام، ج۲، ص۲۹۱–۲۹۲.


• فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۹، ص۵۳۹.



جعبه ابزار