w65
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِبْن‌ِ قولویه، ابوالقاسم جعفر بن محمد بن جعفر قمی (د ۳۶۸ یا ۳۶۹ق/ ۹۷۹ یا ۹۸۰م)، محدث و
فقیه امامی است.
از جزئیات زندگی وی اطلاع چندانی در دست نیست؛ اما از آن‌جا که
سعد بن عبدالله اشعری (د ۲۹۹ یا ۳۰۱ق)، از مشایخ
قم، در شمار نخستین استادان او بوده، و به قراین دیگر می‌توان گفت که وی در قم آغاز به تحصیل کرده است.
ابن قولویه برای فراگیری
حدیث مسافرتهایی به نقاط مختلف داشته که از آن میان در اسناد روایات نام نقاطی چون
ری، عسکر مُکرَم (در
خوزستان ) و
مصر یاد شده است.
به گفته راوندی
وی در ۳۳۷ق (
سال بازگرداندن
حجر الاسود به
مکه توسط
قرامطه ) یا ۳۳۹ق،
به قصد رفتن به
حج وارد
بغداد شد، ولی ظاهراً
بیماری او را از ادامه سفر بازداشت و ناچار در همان‌جا سکنی گزید. احتمال می‌رود که وی پیش‌تر نیز به
عراق آمده باشد، زیرا شماری از استادان عراقی او پیش از این تاریخ درگذشته بودند. ابن قولویه از مشایخ بسیاری بهره برده که از آن میان می‌توان
احمد بن ادریس قمی،
علی ابن بابویه قمی،
ابن ولید قمی،
ابن عُقده،
محمد بن یعقوب کلینی،
ابوعمرو کشّی،
عبدالعزیز بن یحیی جَلودی،
ابن همام اسکافی و همچنین
پدرش محمد و
برادرش علی را نام برد.
وی همچنین از طریق مکاتبه نائل به دریافت
اجازه از ابن ابی عقیل عُمانی گشت.
از راویان ابن قولویه اینان را می‌توان نام برد:
ابن عبدون،
ابن عیاش جوهری،
حسین بن عبیدالله غضائری،
شیخ مفید،
محمد بن علی بن بابویه،
ابن شاذان قمی،
ابن نوح سیرافی و سرانجام
هارون بن موسی تَلّعُکبری که ابن قولویه نیز از وی استفاده کرده است
در مورد
وثاقت وی باید گفت که شیخ مفید از او تعبیر به صدوق کرده
و نجاشی
و طوسی
وی را توثیق کرده‌اند. ابن قولویه در بغداد وفات یافت و در
کاظمین مدفون گردید.
ازبازماندگان وی تنها پسرش ابواحمد عبدالعزیز را می‌شناسیم که از راویان حدیث بوده است.
ابن قولویه دارای تالیفاتی در
حدیث و
فقه بوده که مشهورترین آن‌ها
کامل الزیارات است و در ۱۳۵۶ق در
نجف به کوشش عبدالحسین امینی به چاپ رسیده است. این کتاب که یکی از مهم‌ترین منابع
امامیه در
زیارات است، به نوبه خود مورد استفاده شیخ مفید در المزار و دیگران قرار گرفته است. در
سده‌های اخیر کامل الزیارات به عنوان یک منبع رجالی نیز مطرح شده و مورد استفاده برخی از رجال شناسان امامی قرار گرفته است.
خوبی، ج۱، ص۵۰). از دیگر آثار ابن قولویه که امروزه نشانی از آن‌ها در دست نیست، می‌توان الاربعین، تاریخ الشهور و الحوادث فی‌ها، الحج، الشهادات، الصداق، الصلاة، الفطرة، القضاء و ادب الحکام، قیام اللیل و النوادر را نام برد.
همچنین طوسی
از کتابی با تعبیر فهرست مارواه من الکتب و الاصول یاد می‌کند که ظاهراً مورد استفاده خود وی در فهرست و نجاشی در رجال قرار گرفته است. وی اثری نیز با عنوان العدد فی شهر رمضان داشته که در آن نظر خود را درباره عدم نقصان ماه رمضان بیان کرده است.
ابن داوود قمی (ه م) ردیه‌ای بر این کتاب نوشته که خود انگیزه نوشتن کتاب الرد علی ابن داود فی عدد شهر رمضان از جانب ابن قولویه بوده است.
گفتنی است که گزیده‌ای از یکی از آثار ابن قولویه در مستطرفات السرائر ابن ادریس
برجای مانده است.
(۱) محمد ابن ادریس، مستطرفات السرائر، قم، ۱۴۰۸ق/ ۱۹۸۷م.
(۲) محمد ابن بابویه، فضائل الاشهر الثلاثة، به کوشش غلامرضا عرفانیان، نجف، ۱۳۹۶ق.
(۳) محمد ابن شاذان، مائة منقبة، قم، ۱۴۰۷ق.
(۴) محمد ابن شهر آشوب، معالم العلماء، به کوشش محمد صادق بحرالعلوم، نجف، ۱۳۸۰ق/ ۱۹۶۱م.
(۵) علی ابن طاووس، اقبال الاعمال، تهران، ۱۳۹۰ق.
(۶) جعفر ابن قولویه، کامل الزیارات، به کوشش عبدالحسین امینی، نجف، ۱۳۵۶ق.
(۷) عبدالله افندی، ریاض العلماء، به کوشش احمد حسینی، قم، ۱۴۰۱ق.
(۸) محمد حرعاملی، وسائل الشیعة، به کوشش محمد رازی، تهران، ۱۳۷۷- ۱۳۸۰ق.
(۹) ابوالقاسم خویی، معجم رجال الحدیث، بیروت، ۱۴۰۳ق/ ۱۹۸۳م.
(۱۰) محمد ذهبی، تاریخ الاسلام، سالهای ۳۵۱-۳۸۰ق، به کوشش عمر عبدالسلام تدمری، بیروت، ۱۴۰۹ق/ ۱۹۸۹م.
(۱۱) قطب الدین راوندی، الخرائج و الجرائح، بمبئی، ۱۳۰۱ق.
(۱۲) محمد طوسی، امالی، بغداد، ۱۳۸۴ق/ ۱۹۶۴م.
(۱۳) محمد طوسی، رجال، به‌کوشش محمدصادق‌بحرالعلوم، نجف، ۱۳۸۱ق/ ۱۹۶۱م.
(۱۴) محمد طوسی، الفهرست، به کوشش محمد صادق بحرالعلوم، نجف، کتابخانه مرتضویه.
(۱۵) حسین غضائری، تکملة رسالة آل اعین، به کوشش محمد علی موحد ابطحی، اصفهان، ۱۳۹۹ق.
(۱۶) محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، بیروت، ۱۴۰۳ق/ ۱۹۸۳م.
(۱۷) مسعودی، التنبیه و الاشراف، قاهره، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.
(۱۸) محمد مفید، الامالی، به کوشش حسین استاد ولی و علی اکبر غفاری، قم، ۱۴۰۳ق.
(۱۹) محمد مفید، المزار، قم، ۱۴۰۹ق.
(۲۰) احمد نجاشی، رجال، به کوشش محمد جواد نایینی، بیروت، ۱۴۰۸ق.
(۲۱) حسین نوری، مستدرک الوسائل، تهران، ۱۳۱۸-۱۳۲۱ق.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن‌قولویه»، ج۴، ص۱۶۶۰.
