آیه 2 سوره الشمس
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
(وَ الْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا)
و قسم به ماه آن گاه كه (براى كسب نور و بدست آوردن روشنايى) بدنبال خورشيد آيد (پس از غروب نمودن و پنهان شدن آن، طلوع كرده و آشكار شود).
و قسم به ماه آنگاه كه با نور درخشان، به دنبال غروب آفتاب سر از افق بيرون مىآورد. مفسران گفتهاند: اين توصيف مربوط به نيمهى اول ماه مىباشد كه بعد از غروب آفتاب طلوع مىكند و نور و روشنى را به دنبال مىآورد. حكمت سوگند ياد كردن به آفتاب اين است: در وقت نبودن آفتاب عالم صورت مرده را به خود مىگيرد، و زمانى كه صبح دميد و آفتاب از افق سر بيرون آورد، جان و حيات در عالم دميده مىشود و مردگان به صورت زندگان درمىآيند و در وقت روز به دنبال كار و كوشش خود پراكنده و پخش مىگردند. اين حالت شبيه حالت قيامت است. و وقت چاشتگاه شبيه زمان استقرار بهشتيان در بهشت است. خورشيد و ماه به خاطر مصلحت و منافع انسان هستى يافتهاند. و قسم خوردن به آنها، منافع سرشار و عظيم نهفته در آن دو را يادآور است.
وَ الْقَمَرِ:و قسم به ماه
إِذَا:آنگاه که
تَلَاهَا:با نور درخشان، به دنبال غروب آفتاب سر از افق بيرون مىآورد.
• در بين اَلشَّمْسِ و اَلْقَمَرِ،
طباق مقرر است.
• در فواصل و رءوس آيات
سجع مرصع رعايت شده است.
ویکی فقه.
