احمد بن حسین خزاعی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن حسین خُزاعی (م حدود
۴۶۰ ه) از فقهاء و محدثان امامیه در قرن پنجم هجری بود که اصالتاً از نیشابور و ساکن ری بود.
او از محضر استادانی چون سید رضی، سید مرتضی و شیخ طوسی بهره برد و آثاری همچون الامالی فی الاخبار و عیون الاحادیث تألیف کرد.
وی در نیمه دوم قرن پنجم هجری درگذشت و فرزندانش از محدثان برجسته امامیه بودند.
ابوبکر احمد بن حسین بن احمد خُزاعی نیشابوری از فقهاء و محدثان امامیه در قرن پنجم هجری که اصالتاً از
نیشابور، ساکن
ری و از نسل
نافع بن بُدَیْل بن وَرْقاء خزاعی صحابی جلیل القدر
رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) و جد مفسر بزرگ شیعه،
ابوالفتوح رازی (م پس از
۵۵۲ ه) است.
از تاریخ تولد و دیگر ابعاد حیات فردی و اجتماعی او اطلاع بسیاری در دست نیست.
ولی چون در بغداد از محضر
سید رضی (م
۴۰۶ ه) بهره برده،
احتمالاً در نیمه دوم قرن چهارم در نیشابور به دنیا آمده است.
به نظر میرسد
خزاعی تحصیلات ابتدایی را در نیشابور یا ری گذرانده و سپس برای تکمیل آموختههای خویش به بغداد رفته است. ابوبکر خزاعی محدثی بزرگوار، عادل، ثقه و مورد اعتماد بود و علاوه بر سید رضی، از محضر دانشمندان بزرگی چون
سید مرتضی (م
۴۳۶ ه) و
شیخ طوسی (م
۴۶۰ ه) نیز بهره برد.
فرزندان
ابوبکر ابومحمد عبداللّه لرحمان نیشابوری (م
۴۸۵ ه) و
ابوسعید محمد نیشابوری نیز از حافظان، محدثان و مؤلفان بزرگ امامیه در عصر خویش محسوب میشدهاند.
آثار
احمد بن حسین عبارت اند از:
• الامالی فی الاخبار در چهار مجلد؛
• عیون الاحادیث؛
• الروضه در فقه؛
• السنن؛
• المفتاح در اصول و المناسک.
تاریخ درگذشت
نیشابوری روشن نیست؛ اما با توجه به وفات استادان و پسرش، وفات او نیز در نیمه دوم قرن پنجم، قریب به واقع است؛ ازاین رو برخی وفات وی را حدود ۴۶۵ ه
و برخی حدود
۴۸۰ ه دانسته اند.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «احمد بن حسین خزاعی»، ج۳، ص۶۵.