احمد بن علی بتّی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن علی بتّی (م۴۰۵ه) دانشمند، شاعر، محدث و نویسنده‌ای برجسته از توابع
بغداد بود.
او در اصول معتزلی و فقه حنفی مهارت داشت و مدتی نویسنده خلیفه قادر و ندیم بهاءالدوله بویهی بود.
از آثار او می‌توان به الفخری، القادری و العمیدی اشاره کرد.
ابوالحسن احمد بن علی بتّی لیثی را به بتّ از توابع بغداد نسبت داده‌اند.
بتّی دانشمند، سخنرانی خوش‌بیان، آگاه به ادبیات، شاعر،
حافظ قرآن،
محدث، صاحب خط، نگارش نیکو بود و با دستگاه‌های آواز و آداب غنا آشنایی داشت.
ابوالحسن قرآن را نزد
زید بن ابی بلال فرا گرفت و از
ابوبکر بن مقسم مقری و دیگران روایت کرد.
علی بن محسن تنوخی و
محمد بن محمد بن علی شرطی از او روایت کرده‌اند.
احمد مدتی نویسنده خلیفه قادر با (حکومت ۳۸۱ - ۴۲۲ه) بود. دیوان خبر و برید در دیوان قادری به او سپرده شد.
وی شوخ طبع و بذله گو بود و مدتی ندیمِ چند تن از وزرا بود. زمانی در زمره ندیمان بهاءالدوله بویهی قرار گرفت.
ابوالحسن بتی در اصول معتزلی مذهب بود و در فقه از
ابوحنیفه پیروی می‌کرد.
لیثی آثار و تألیفات داشته که عبارتند از:
•الفخری؛
• القادری؛
•العمیدی.
بتی در سال
۴۰۵ ه درگذشت.
سید رضی در مرگ او مرثیه ای سروده است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «احمد بن علی بتّی»، ج۳، ص۵۸.
