احمد بن قوص منوچهری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن قوص منوچهری شاعر نامدار فارسی زبان، از اهالی
دامغان بود.
او شاگرد
ابوالفرج (سگزی) بود و در ادبیات عرب و فارسی تبحر داشت.
منوچهری او مدایحی درباره سلاطین سرود و جوایزی شاهانه دریافت کرد.
از میان آثار او، قصیدهی
لامیه بسیار مشهور است.
او در سال ۴۳۲ هجری قمری درگذشت.
ابونجم احمد بن قوص بن احمد مشهور به منوچهری دامغانی، در دامغان دیده به جهان گشود.
سال دقیق ولادت او مشخص نیست؛ ولی در قرن چهارم هجری به دنیا آمده است.
او شاگرد ابوالفرج سگزی شاعر معروف اواخر قرن چهارم هجری بود.
در عنفوان جوانی به آموختن ادبیات عرب و حفظ اشعار شعرای بزرگ پرداخت؛ سپس بر احوال و آثار شاعران پارسی و تازی مسلط شد.
ابونجم به علم پزشکی و دین نیز آگاهی داشت.
منوچهری از استادان شعرای نامی و از اکابر
بلغا و سخنوران ایرانی معاصر با
فردوسی و
فرخی بود
و در هر علمی حظی وافر داشت.
احمد بن قوص ابتدا در خدمت
امیر منوچهر بن شمسالمعالی قابوس بن وشمگیر از سلسله
آل زیار بود و او را مدح می کرد؛ ازاین رو به منوچهری معروف شد.
پس از وفات امیر در
۴۱۱ ه از
گرگان به
غزنه رفت و به دربار
سلطان مسعود غزنوی درآمد. او مدایحی درباره سلاطین سرود و جوایزی شاهانه دریافت کرد.
منوچهری سی هزار بیت شعر سروده بوده که فقط سه هزار بیت آن اکنون باقی مانده است.
قصیده مشهور
لامیه از آن جمله است.
دامغانی سرانجام در سال ۴۳۲ه در غزنه درگذشت. وفات او را ۴۴۰ و ۴۸۲ هم ذکر کرده اند.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «احمد بن قوص منوچهری»، ج۳، ص۸۴.