احمد بن محمد خوافی (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن محمد خوافی (م
۵۰۰ ه) از علمای برجسته
شافعی و منسوب به خواف
خراسان بود.
او در حدیث نزد ابوصالح مؤذن و دیگر محدثان تحصیل کرد و فقه را از ابوابراهیم ضریر و امام‌الحرمین ابوالمعالی جوینی آموخت.
وی از شاگردان برجسته جوینی بود و به دلیل فصاحت و مهارت در مناظره، مورد تحسین استادش قرار گرفت.
خوافی در توس به تدریس پرداخت و شاگردانی مانند عمرالسلطان و محمد بن یحیی را تربیت کرد.
مدتی متولی قضاوت در
توس بود ولی بعدها عزل شد.
او در سال ۵۰۰ه در توس درگذشت و در همانجا دفن شد. از او کتابی به جا مانده است.
ابومظفّر احمد بن محمد بن مظفّر خوافی طوسی منسوب به خواف از شهرهای خراسان است.
از جوانی به تحصیل علم پرداخت.
ایشان مذهب شافعی داشت
و در عقاید صاحب نظر بود. فرزندان وی به نام‌های مسعود و عبداللّه هم از محدثان آن عصر بودند.
ابومظفّر از
ابوصالح مؤذن و دیگر محدثان آن عصر حدیث فرا گرفت
و نزد فقیهان عصر خود از جمله
ابوابراهیم ضریر و سپس
امام الحرمین ابوالمعالی جوینی علم فقه آموخت
و از شاگردان زبردست و مخصوص جوینی شد.
سخنوری و فصاحت او استاد را شادمان ساخته و به شگفتی وا می‌داشت.
او معاصر
غزالی و همانند او از صاحب نظران خطه توس بود.
همان طور که غزالی در تصنیف توفیق داشت، او نیز در فن
مناظره موفق بود.
طوسی عالمان برجسته‌ای چون
عمرالسلطان و محمد بن یحیی را پروراند.
احمد پس از مدتی و در زمان استادش امام الحرمین به تدریس پرداخت.
او مدتی در توس و نواحی آن، متولی قضاوت گشت؛ ولی بعد از مدتی عزل گردید.
مظفّر کتابی داشته است.
احمد خوافی در سال ۵۰۰ه در شهر توس درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «احمد بن محمد خوافی (مقاله‌دوم)»، ج۳، ص۶۷.
[
