• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اَعُوذ (لغات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





اَعُوذ: (قُلْ أَعوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ)    
اَعُوذ: از مادّه «عوذ» (به فتح عين) به معنى «پناه بردن از شر» است.
خداوند در آغاز سوره فلق به پيغمبر اكرم (ص) دستور مى‌دهد كه از شر تمام مخلوقات شرور به خدا پناه برد، سپس در توضيح آن اشاره به سه گونه شرّ مى‌كند، شر مهاجمين تاريک‌دل كه از تاريكی‌ها استفاده مى‌كنند و حمله‌ور مى‌شوند.
شر وسوسه‌گرانى كه با سخنان و تبليغات سوء خود اراده‌ها، ايمان‌ها، عقيده‌ها، محبت‌ها و پيوندها را سست مى‌كنند و شر حسودان.
از اين اجمال و تفصيل چنين استفاده مى‌شود كه عمده شرور و آفات از همين‌جا سرچشمه مى‌گيرد و مهم‌ترين منابع شر و فساد اين سه منبع است و اين بسيار پرمعنى و قابل تأمل مى‌باشد.
در اوّلين آيه سوره ناس مى‌خوانيم:
(قُلْ أَعوذُ بِرَبِّ النّاسِ)     «بگو پناه مى‌برم به پروردگار مردم.»
بايد توجه داشت كه منظور از پناه بردن به خدا اين نيست كه انسان تنها با زبان اين جمله را بگويد، بلكه بايد با فكر و عقيده و عمل نيز خود را در پناه خدا قرار دهد، از راه‌هاى شيطانى، برنامه‌هاى شيطانى، افكار و تبليغات شيطانى، مجالس و محافل شيطانى، خود را كنار كشد و در مسير افكار و تبليغات رحمانى جاى دهد وگرنه انسانى كه خود را در معرض طوفان آن وسوسه‌ها عملا قرار دهد، تنها با خواندن اين سوره و گفتن اين الفاظ به جايى نمى‌رسد.



به موردی از کاربرد اَعُوذ در قرآن، اشاره می‌شود:

۱.۱ - اَعُوذ (آیه ۱ سوره فلق)

(قُلْ أَعوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ)    
(بگو: «پناه مى‌برم به پروردگار سپيده صبح.»)

۱.۲ - اَعُوذ در المیزان و مجمع‌ البیان

علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید:
مصدر عوذ كه كلمه اعوذ متكلم وحده از مضارع آن است، به معناى حفظ كردن خويش و پرهيز دادن از شر از راه پناه بردن به كسى است كه مى‌تواند آن شر را دفع كند.

۱. فلق/سوره۱۱۳، آیه۱.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، ص۵۹۴-۵۹۴.    
۳. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-الحسینی، ج۳، ص۱۸۳.    
۴. ناس/سوره۱۱۴، آیه۱.    
۵. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه‌، ط-دار الکتب الاسلامیه‌، ج۲۷، ص۴۶۲-۴۷۱.    
۶. فلق/سوره۱۱۳، آیه۱.    
۷. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۶۰۴.    
۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۶۸۰.    
۹. طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۳۹۲.    
۱۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۷، ص۳۸۲.    
۱۱. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۱۰، ص۸۶۵.    



• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «اَعُوذ»، ج۳، ص۲۶۴.


رده‌های این صفحه : لغات سوره فلق | لغات قرآن




جعبه ابزار