اَعُوذ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَعُوذ:
(قُلْ أَعوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ) اَعُوذ: از مادّه
«عوذ» (به فتح عين) به معنى «پناه بردن از شر» است.
خداوند در آغاز سوره فلق به پيغمبر اكرم (ص) دستور مى‌دهد كه از شر تمام مخلوقات شرور به خدا پناه برد، سپس در توضيح آن اشاره به سه گونه شرّ مى‌كند، شر مهاجمين تاريک‌دل كه از تاريكی‌ها استفاده مى‌كنند و حمله‌ور مى‌شوند.
شر وسوسه‌گرانى كه با سخنان و تبليغات سوء خود اراده‌ها، ايمان‌ها، عقيده‌ها، محبت‌ها و پيوندها را سست مى‌كنند و شر حسودان.
از اين اجمال و تفصيل چنين استفاده مى‌شود كه عمده شرور و آفات از همين‌جا سرچشمه مى‌گيرد و مهم‌ترين منابع شر و فساد اين سه منبع است و اين بسيار پرمعنى و قابل تأمل مى‌باشد.
در اوّلين آيه سوره ناس مى‌خوانيم:
(قُلْ أَعوذُ بِرَبِّ النّاسِ) «بگو پناه مى‌برم به پروردگار مردم.»
بايد توجه داشت كه منظور از پناه بردن به خدا اين نيست كه انسان تنها با زبان اين جمله را بگويد، بلكه بايد با فكر و عقيده و عمل نيز خود را در پناه خدا قرار دهد، از راه‌هاى شيطانى، برنامه‌هاى شيطانى، افكار و تبليغات شيطانى، مجالس و محافل شيطانى، خود را كنار كشد و در مسير افكار و تبليغات رحمانى جاى دهد وگرنه انسانى كه خود را در معرض طوفان آن وسوسه‌ها عملا قرار دهد، تنها با خواندن اين سوره و گفتن اين الفاظ به جايى نمى‌رسد.
به موردی از کاربرد
اَعُوذ در
قرآن، اشاره می‌شود:
(قُلْ أَعوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ) (بگو: «پناه مى‌برم به پروردگار سپيده صبح.»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
مصدر عوذ كه كلمه اعوذ متكلم وحده از مضارع آن است، به معناى حفظ كردن خويش و پرهيز دادن از شر از راه پناه بردن به كسى است كه مى‌تواند آن شر را دفع كند.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «اَعُوذ»، ج۳، ص۲۶۴.
