اَعْلَنْتُ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَعْلَنْتُ:
(ثُمَّ إِنّی أَعْلَنْتُ لَهُمْ) اَعْلَنْتُ: مصدر آن «
اعلان» به معنى «آشكار كردن» است.
در اين آيه، نوح (ع) درباره دعوت قومش به پيشگاه پروردگارش شكوه مى‌برد و مى‌گويد:
«آن‌ها را آشكارا و علنى و نيز در خلوت و پنهانى خواندم ( به‌هيچ‌وجه اثرى نكرد).»
به گفته بعضى از مفسران، نوح براى نفوذ در اين جمعيت لجوج و خودخواه دعوت خود را از سه طريق مختلف دنبال كرد: گاه تنها دعوت مخفيانه مى‌نمود كه مواجه با عكس‌العمل‌هايى شد (انگشت‌ها را در گوش گذاشته، لباس‌ها را به خود پيچيدند و در كفر اصرار ورزيدند و استكبار كردند) و گاه تنها دعوت علنى و آشكار داشت و گاه نيز از روش آميختن دعوت آشكار و نهان استفاده مى‌كرد، ولى هيچ‌يک از اين‌ها مؤثر نيفتاد.
به موردی از کاربرد
اَعْلَنْتُ در
قرآن، اشاره می‌شود:
(ثُمَّ إِنّی أَعْلَنتُ لَهُمْ وَ أَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرارًا) (سپس آشكارا و نهان حقيقت توحيد و ايمان را براى آنان بيان داشتم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
اعلان و اسرار دو واژه مقابل همند، اولى به معناى اظهار و دومى به معناى اخفاء است و ظاهر سياق اين است كه مرجع ضمير لهم در هر دو جا يكى است. در نتيجه معناى آيه اين است كه: من آنان را، هم سرى دعوت كردم و هم علنى، يک بار علنى بار ديگر سرى، تا در دعوتم همه راه‌هايى را كه ممكن است مؤثر باشد رفته باشم.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «اَعْلَنْتُ»، ج۳، ص۲۲۶-۲۲۷.
