بدلیسی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عمر بن حسین رازی (م
۵۵۹ هـ.ق) فقیه، اصولی، متکلم، محدث، ادیب و صوفی بود.
وی
علم کلام را نزد ابوالقاسم انصاری آموخت.
او در علم کلام کتابی با عنوان غایة المرام فی علم الکلام تألیف نمود که از کتب نفیس اهل سنت در این زمینه به شمار می‌رود.
پسرش فخرالدین محمد از شاگردان او است.
سرانجام در سال ۵۵۹ (هجری قمری) وفات یافت.
ابوالقاسم عمر بن حسین بن حسن ضیاءالدین رازی پدر فخرالدین رازی و فردی فقیه، اصولی، متکلم، محدث، ادیب و صوفی بود.
زبانی فصیح و نثری درنهایت حُسن داشت و خطیب شهر ری به شمار می‌رفت.
ابوالقاسم علم کلام را نزد ابوالقاسم انصاری شاگرد
امام الحرمین جوینی آموخت و بنا به نقل منابع در این علم به مراتب عالی رسید.
رازی در علم کلام کتابی با عنوان
غایة المرام فی علم الکلام تألیف نمود
این در دو مجلد تدوین شده و از کتب نفیس
اهل سنت در این زمینه به شمار می‌رود.
وی در فصل پایانی این کتاب به فضایل
ابوالحسن اشعری و پیروانش پرداخته و درنهایت از ابوالقاسم انصاری با عنوان شیخ و استاد خود یاد می کند.
ضیاءالدین پسرش فخرالدین محمد تحصیلات خود را نزد پدر آغاز کرد و از شاگردان وی به شمار می‌رفت.
ابوالقاسم در سال ۵۵۹ (هجری قمری) واقع شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «عمر بن حسین رازی»، ج۴، ص۲۴۸.
