تعالَوا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَعالَوا:
(تَعالَوْا إِلى كَلِمَةٍ سَواءٍ بَيْنَنا) تعالَوا: جمع مذكر «تعال» است و «تعالين» نيز جمع مؤنث آن است.
بنا به گفته قاموس، واژه «تعال» فعل امر است از تفاعل، يعنى «بيا بالا» (از مادّه علوّ به معنى بلندى و ارتفاع). در معنى «تعال» اصلش آن است كه كسى از بالا، شخصى را كه در پايين قرار دارد صدا مى‌زند و مى‌گويد: تعال. سپس بر اثر كثرت استعمال به معنى «بيا» به كار رفته، خواه كسى كه مورد خطاب است در پايين باشد يا در بالا. واژه «تعالوا» جمعا در قرآن كريم هفت بار و به لفظ جمع مؤنث (تعالين) يک بار در آيه ۲۸
سوره احزاب خطاب به زنان حضرت رسول (ص) به كار رفته است.
به هر حال، آيه مورد بحث يک «نداى وحدت و اتحاد» در برابر اهل كتاب است، خداوند به پيامبر مى‌فرمايد:
«بگو اى اهل كتاب بياييد به‌سوى سخنى كه ميان ما و شما مشترک است كه جز خداوند يگانه را نپرستيم...»
قرآن به اهل كتاب اعلام مى‌دارد كه همه شما در اصل «توحيد» خود را مشترک مى‌دانيد، بياييد دست به دست هم داده و اين اصل مشترک را بدون هيچ‌گونه پيرايه‌اى زنده كنيم و از تفسيرهاى نابجا كه نتيجه‌اش شرک و دورى از توحيد خالص است خوددارى نماييم.
به موردی از کاربرد
تعالَوا در
قرآن، اشاره می‌شود:
(قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ تَعالَوْاْ إِلَى كَلَمَةٍ سَواء بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ أَلاّ نَعْبُدَ إِلاّ اللّهَ وَ لا نُشْرِکَ بِهِ شَيْئًا وَ لا يَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضًا أَرْبابًا مِّن دُونِ اللّهِ فَإِن تَوَلَّوْاْ فَقولواْ اشْهَدواْ بِأَنّا مُسْلِمونَ) (بگو: «اى اهل كتاب! بياييد به سوى سخنى كه ميان ما و شما يكسان است؛ كه جز خداوند يگانه را نپرستيم و چيزى را همتاى او قرار ندهيم و بعضى از ما، بعض ديگر را -غير از خداى يگانه- به ربوبيت نپذيرد.» هر گاه از اين دعوت، سرباز زنند، بگوييد: «گواه باشيد كه ما مسلمانيم.»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
خطاب در اين آيه به عموم اهل كتاب است و دعوت: اى اهل كتاب بيایيد به سوى كلمه‌اى كه ... در حقيقت دعوت به اين است كه همه بر معناى يک كلمه متفق و مجتمع شويم، به اين معنا كه بر مبناى آن كلمه واحده عمل كنیم. در نتيجه معناى آيه مورد بحث چنين مى‌شود: بيایيد همه به اين كلمه چنگ بزنيم و در نشر و عمل به لوازم آن دست به دست هم دهيم.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تعالَوا»، ج۳، ص۲۲۹.
