حسن بن احمد فارسی فسوی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعلی حسن بن احمد فارسی فسوی (
۲۸۸-
۳۷۷ق)، نحوی برجسته ایرانی، در
فسا متولد شد و در
بغداد به تحصیل
نحو پرداخت.
او برای کسب علم به
شام و
حلب سفر کرد و به درجه استادی در این علم رسید.
عضدالدوله دیلمی احترام زیادی برای او قائل بود.
از آثار او میتوان به «
الحجه» و «
الایضاح فی النحو» اشاره کرد. او در ۹۰ سالگی در بغداد درگذشت.
ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفّار فارسی فسوی (۲۸۸-۳۷۷ق)، وی در فسا از توابع
شیراز به دنیا آمد؛ اما در بغداد سکونت گزید.
وی علم نحو را نزد
اسحاق زجاج،
ابی بکر مبرمان و
ابی بکر خیاط آموخت. برای فراگیری علوم، بیشتر به شام،
طرابلس و حلب مسافرت کرد تا به درجات عالیهای رسید.
ابوعلی نزد علی بن حسین بن معدان و دیگران
حدیث را آموخت. کسانی چون
ازهری،
جوهری و
تنوخی از او روایت کردهاند.
موفقیت ابوعلی اصلی در علم نحو بود و از پیشوایان بزرگ آن علم شد؛ به گونهای که شاگردانش او را از مبرّد نحوی، عالم تر دانستهاند و حتی نزد عضدالدوله دیلمی به قدری منزلت یافت که عضدالدوله میگفت: من غلام ابوعلی در علم نحو هستم.
آثار ابوعلی فارسی عبارتاند از:
وی پس از نود سال عمر، سرانجام در
ربیع الاول سال ۳۷۷ هجری از دنیا رفت و در قبرستان شونیزیه بغداد به خاک سپرده شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «حسن بن احمد فارسی فسوی»، ج۲، ص۱۷۶.
