حمزه بن علی درزی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حمزه بن علی درزی (م
۴۳۳ هـ.ق) از متکلمان برجسته و بنیانگذاران مذهب دروزی بود.
او اصالتی ایرانی از منطقه زوزن داشت و پیش از ورود به عرصه دعوت، به تجارت ابریشم یا ساخت بارانی نمدین مشغول بود.
در سال
۴۰۵ (هجری قمری) به
قاهره رفت و به جمع دعوتگران
اسماعیلیه پیوست و از سوی حاکم فاطمی به عنوان داعیالدعات منصوب شد.
پس از ناپدید شدن حاکم، حمزه به
شام رفت و در منطقه جبل حوران مستقر شد که بعدها به جبلالدروز معروف شد.
از آثار او میتوان به
الدامغه،
الرضی و التسلیم و
مختصر البیان اشاره کرد.
وی در سال ۴۳۳ (هجری قمری) درگذشت.
حمزه بن علی بن احمد درزی حاکمی ایرانی الاصل از نواحی زوزن (بین
نیشابور و
هرات) بود.
وی به ابریشم فروشی یا ساخت بارانی نمدین اشتغال داشت.
پس از فراگیری ادبیات عرب در سال ۴۰۵ (هجری قمری) به قاهره سفر کرد.
او در آنجا به جمع دعوتگران به پرستش الحاکم فاطمی پیوست و گروه بسیاری از مردم به آنان پیوستند.
حمزه از بزرگان اسماعیلیه و مؤسس مذهب درزی
و از متکلمان
آنان بود.
حاکم فاطمی به وی لقب رسول الله داد
و او را به سمت داعی الدعات (بزرگ داعیان) قرار داده بود.
بعد از درگذشت حاکم با پیروانش به بلاد شام رفت
و در منطقه ای در جبل حوران و وادی تیم که بعداً جبل دروز نام گرفت ساکن شدند.
حمزه بن علی آثاری از خود به جای گذاشته که عبارتند از:
• الدامغه فی الرد علی الفاسق النصیری؛
• الرضی و التسلیم؛
• مختصر البیان فی مجری الزمان.
درزی سرانجام در سال ۴۳۳ (هجری قمری) درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «حمزه بن علی درزی»، ج۳، ص۱۴۸.