رمی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَمی (به فتح راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای انداختن است، اعم از آن‌كه چيزى باشد مانند انداختن سنگ و تير و غيره و يا رمى اعتبارى باشد، مانند نسبت دادن چيزى به كسی.
از اين ماده موارد زيادى در
نهج البلاغه آمده است.
رَمی به معنای انداختن است، اعم از آن‌كه چيزى باشد مانند انداختن سنگ و تير و غيره و يا رمى اعتبارى باشد، مانند نسبت دادن چيزى به كسی.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
درباره
سلیمان فرموده:
«فَلَمّا اسْتَوْفى طُعْمَتَهُ، وَ اسْتَكْمَلَ مُدَّتَهُ، رَمَتْهُ قِسيُّ الْفَناءِ بِنِبالِ المَوْتِ، وَ أَصْبَحَتِ الدِّيارُ مِنْهُ خاليَةً» یعنی: «چون رزق خود را تمام كرد و مدتّش را كامل نمود، كمان‌هاى مرگ او را با تيرهاى مرگ زدند.»
(شرح‌های خطبه:
)
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رمی»، ج۱، ص۴۷۱.
