شیخ طوسی (مقالهدوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شیخ طوسی (
۳۸۵ ـ
۴۶۰ هـ.ق) عالم بزرگ امامیه در قرن پنجم هجری، فقیه، اصولی، متکلم و ادیب بود.
او در سال
۴۰۸ (هجری قمری) به
بغداد مهاجرت کرد و از محضر
شیخ مفید و
سید مرتضی بهرهمند شد.
پس از درگذشت سید مرتضی، مرجعیت شیعه به او رسید.
در سال
۴۴۹ (هجری قمری)، در پی حمله طغرلبیگ سلجوقی به کرخ، خانه او مورد تهاجم قرار گرفت و کتابهایش به آتش کشیده شد.
ایشان در سال
۴۴۷ (هجری قمری) به
نجف هجرت کرد و حوزه علمیه نجف را بنیان نهاد.
او شاگردان بسیاری تربیت کرد و آثار ارزشمندی در زمینههای مختلف از جمله
فقه، اصول،
تفسیر، رجال و کلام به جا گذاشت.
از جمله آثار وی میتوان به
تهذیب الاحکام،
الاستبصار،
الامالی،
رجال،
فهرست،
التبیان فی تفسیر القرآن،
النهایة،
المبسوط،
الخلاف،
العدة فی الاصول و
مصباح المتهجد اشاره کرد.
ایشان در سال ۴۶۰ (هجری قمری) در نجف درگذشت و در خانهاش به خاک سپرده شد.
ابوجعفر محمد بن حسن بن علی طوسی معروف به
شیخ الطایفه و
شیخ طوسی عالم بزرگ امامیه در قرن پنجم (هجری قمری) و دانشمندی جلیل القدر، ثقه، عالم به اخبار، رجال، فقه، اصول، کلام و ادب بود.
او در ماه
رمضان سال ۳۸۵ (هجری قمری) در ط
وس به دنیا آمد و تا ۲۳ سالگی در همانجا به تحصیل علم و دانش پرداخت.
در سال ۴۰۸ به
عراق سفر کرده و در بغداد ساکن شد.
در سال ۴۴۹ (هجری قمری) با حمله طغرلبیگ سلجوقی به کرخ و اوج گرفتن منازعات
شیعه و
سنی، خانه شیخ طوسی مورد تهاجم قرار گرفت و چون او را نیافتند، خانهاش را غارت کرده، کرسی درس کلام، کتابها و سه پرچم سفید رنگی را که به رسم آن زمان هنگام زیارت حرم
امیرالمؤمنین با خود حمل میکردند، به آتش کشیدند.
ابن حجر آتش زده شدن کتابهای شیخ را در چند مرحله در مقابل مسجد نصر و در ملأ عام دانسته است.
شیخ بر اثر این واقعه و برای حفظ جان خود،
و به قول برخی مدتها قبل از این واقعه، در سال ۴۴۷ (هجری قمری) به نجف هجرت کرد.
محمد بن حسن را پایهگذار حوزه علمیه نجف و از پیشوایان اجتهاد در فقه و اصول دانستهاند؛ به طوری که تا قرنها پس از او بر خلاف آرای وی فتوا داده نمیشد.
برخی را اعتقاد بر این است که هنگام ورود به بغداد شافعی مذهب بود؛ اما در ملازمت شیخ مفید و تحت تأثیر او به شیعه گرایید.
ابوجعفر در بغداد از علم و دانش
شیخ مفید (م
۴۱۳ هـ.ق) بهرهمند گشت.
وی در بغداد به تحصیل و تدریس علم اشتغال داشت.
به گفته خودش همه تألیفات شیخ مفید را به طریق قرائت و سماع به طور مکرر شنید.
پس از درگذشت شیخ مفید در مجلس درس
سید مرتضی (م
۴۳۶ هـ.ق) شرکت کرد و در مدرسه علمیه او درس خواند.
او در این مدرسه ماهی دوازده دینار به عنوان مقرری دریافت میکرد.
به جز شیخ مفید و سید مرتضی از استادانی چون
ابن غضایری،
ابن صلت اهوازی (م پس از
۴۰۸ هـ.ق)
حسن بن اشناس،
سید ابوالفتح هلال بن محمد حفار (م
۴۱۴ هـ.ق)،
ابوالحسن محمد بن احمدبن شاذان،
محمد بن صدقه عنبری،
احمد بن عبدون (م
۴۲۳ هـ.ق)
و بسیاری دیگر بهره برد که تا ۳۷ استاد برای او برشمردهاند.
شیخ طوسی پس از وفات
سید مرتضی مرجعیت شیعه بر دوشش قرار گرفت و خانه وی محل مراجعه افراد برای حل مسائل و استفاده از علم و دانش او شد.
به گفته برخی، شاگردان شیخ افزون بر سیصد دانشمند مجتهد بود.
شاگردان بسیاری نیز داشته است از جمله: پسرش ابوعلی طوسی که از علما بود.
ابوالخیز برکه بن محمد اسدی،
محییالدین حسین بن مظفر حمدانی، حسن بن عبداللّه لعزیز جیهانی،
اسحاق بن محمد بابویه قمی و برادرش اسماعیل (نوههای
شیخ صدوق)،
ابوالقاسم عبیداللّه بن بابویه،
شمسالدین حسن بن بابویه (برادرزادههای شیخ صدوق)،
شهر آشوب مازندرانی (جد
ابن شهرآشوب).
محمد آثار بسیاری در موضوعات گوناگون رجال، تراجم، تفسیر، فقه، اصول، کلام، تاریخ و غیره از او به جای مانده که به صورت پراکنده در منابع آمده است.
• تهذیب الاحکام که شرح کتاب مقنعه مفید و از کتب اربعه شیعه است؛
• الاستبصار فیما اختلف من الاخبار از کتب اربعه شیعه است؛
• الامالی (المجالس فی الاخبار) شامل ۴۵ مجلس درس و املای حدیث؛ • الابواب معروف به رجال شامل اسامی قریب ۹۸۰۰ تن از راویان حدیث، الفهرست شامل نام بیش از نهصد نفر از مصنفان شیعه و کتب آنان؛
• اختیار معرفة الرجال گزینش و تلخیص کتاب معرفة الناقلین عن الائمه الصادقین ابوعمرو کشی؛
• التبیان فی تفسیر القرآن ده جزء با مقدمهای راجع به قرآن و تفسیر؛
• المسائل الدمشقیه فی تفسیر القرآن شامل دوازده مسئله راجع به تفسیر قرآن؛
• المسایل الرجبیه فی تفسیر القرآن، النهایة فی مجرد الفقه و الفتوی یک دوره فقه منصوص و گرفته شده از متون اخبار؛
• المبسوط یک دوره جامع و مفصل فقه تفریعی به ضمیمه فقه منصوص؛
• الجمل و العقود در عبادات خمسه؛
• الخلاف (مسایل الخلاف) در فقه تطبیقی و موازنه بین مذاهب فقهی اسلام؛
• الایجاز در احکام ارث؛
• مناسک الحج فی مجرد العمل؛
• المسایل الحلبیه؛ • المسایل الجنبلائیه شامل:
• مسئله فقهی، المسایل الحائریه شامل سیصد مسئله فقهی؛ • مسئلة فی وجوب الجزیه علی الیهود و المنتمین الی الجبابره، مسئلهای در تحریم فقاع؛ • العدة فی الاصول مبسوط ترین کتاب اصول نزد قدمای شیعه؛
• مسألة فی العمل بخبر الواحد و بیان حجیت الاخبار؛
• تلخیص الشافی در امامت و تلخیص و تنظیم کتاب الشافی سید مرتضی؛
• تمهید الاصول (التمهید) شرح حمل العلم و العمل سید مرتضی؛
• الاقتصاد الهادی الی طریق الرشاد فی ما یجب علی العباد من اصول العقاید و العبادات الشرعیه؛
• المقصح در باب امامت؛ • مالا یسع المکلف الاخلال به؛
• مایعل و مالا یعلل؛
• مقدمة فی المدخل الی علم الکلام؛
• ریاضة العقول شرح مقدمة فی المدخل الی علم الکلام؛ • اصول العقاید در توحید و عدل نوشته شده، اما ناتمام ماند؛
• شرح الشرح شرحی بر کتاب تمهید الاصول؛ • الغیبه؛
• مسألة فی الاصول؛ • الفرق بین النبی و الامام؛
• المسایل الرازیه در وعید شامل پانزده مسئله که از روی برای سید مرتضی فرستاده شد و سید مرتضی و شیخ هر دو به آن پاسخ دادند؛
• النقض علی ابن شاذان فی مسأله الغار؛
• مسایل اصول الدین (مسایل الطوسی) در عقاید؛ • مصباح المتهجد فی اعمال النسه در آداب و ادعیه؛
• مختصر المصباح (المصباح الصغیر) در ادعیه و عبادات؛
• مختصر فی عمل یوم و لیله در نمازهای یومیه و تعقیقات؛ • انس الوحید احتمالاً در ادعیه و یا مجموعهای جنگ مانند بوده است؛
• هدایة المسترشد و بصیرة المتعبد؛
• مختصر اخبار
المختار بن ابی عبیدة الثقفی (اخبار المختار)؛
• مقتل الحسین (علیهالسلام)؛
• المسایل القمیه؛ • مسایل ابن البراج؛ • المسایل الالیاسیه صد مسأله در فنون مختلف.
شیخ ابوجعفر طوسی پس از عمری پربار و سالها تلاش برای دفاع از کیان
اسلام و
تشیع در سال
۴۶۰ (هجری قمری) در
نجف درگذشت و در خانهاش دفن شد.
طبق گفته حسن بن مهدی سلیقی، وی به همراه
ابومحمد حسن بن عبداللّه لواحد عین زربی و ابوالحسن لؤلؤی عهدهدار کفن و دفن شیخ بودند.
این خانه طبق وصیتش به مسجد تبدیل شد و از معروف ترین مساجد نجف است که حلقههای تدریس در آن تشکیل میشد.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «شیخ طوسی»، ج۳، ص۳۴۳.