عبیدالله میکالی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبیداللّه بن احمد میکالی (م ۴۳۶
۴۳۶ هـ.ق) ادیب و شاعر نامدار قرن پنجم (هجری قمری) از
نیشابور بود که در
علوم حدیث، ادب، بلاغت و شعر تبحر داشت.
او نزد استادانی در
خراسان،
بخارا و
مکه دانش آموخت و مجالس املای حدیث برگزار میکرد.
ایشان در بلاغت همردیف بزرگان ادب مانند ابن عمید و ابوفراس حمدانی بود و باخرزی نیز او را بسیار ستوده است.
وی شخصیتی سخاوتمند، خوشاخلاق و دیندار بود.
از آثارش میتوان به
مخزون البلاغه،
شرح الحماسه،
فضائل الملوک و دیوان شعر اشاره کرد.
او در سال ۴۳۶ (هجری قمری) یا (
۴۷۵ هـ.ق) در دمشق درگذشت.
ابوالفضل عبیداللّه بن احمد بن علی میکالی خراسانی اهل نیشابور بود.
او فردی ادیب، کاتب، شاعر و بلیغ بود.
وی در نظم و نثر و بلاغت در ردیف دیگر سران ادبا و شعرا همچون ابوفراس حمدانی، ابن عمید، صابی و عبداللّه بن معتز میباشد.
ایشان از خاندانی ادیب و فاضل بوده و او سرآمد آنها بود.
باخرزی او را ستوده و درباره او گفته است: اگر از من سؤال شود چه کسی امیرفضلاللّه است؟ من در جواب میگویم: «ابوالفضل».
باخرزی
با وی همنشین بوده و از او اشعاری نیز روایت کرده است.
ایشان در زمان خودش از حیث ادب، فضل، نسب، اصالت و عقل در خراسان بینظیر بود.
او مجلس املایی در سال (
۴۲۲ هـ.ق) دایر کرد که تا پایان عمرش ادامه داشت.
وی را فردی سخاوتمند، عابد، خوشچهره و دارای اخلاقی نیکو توصیف کردهاند.
ابوالفضل در خراسان از ابواحمد و ابوعمرو بن حمدان،
در بخارا از
ابوبکر محمد بن یافث بخاری و در مکه از ابوالحسین بن رزیق حدیث شنید.
ابوعبداللّه جرجانی و ابونعیم اسفراینی از دیگر استادان وی میباشند.
عبیداللّه شاگردانی همچون
محمد بن احمد طبسی،
علی بن احمد مؤذن و
عبداللّه بن علی فقیه داشت.
خراسانی آثاری داشت که عبارتند از:
• مخزون البلاغه؛
• دیوان رسائل؛
• ملح الخواطر؛
• شرح الحماسه؛
• شرح دیوان المتنبی؛
• فضائل الملوک؛
• المنتحل؛
• دیوان شعر.
میکالی سرانجام در روز
عید قربان سال ۴۳۶ (هجری قمری)
و به قولی ۴۷۵ (هجری قمری)
در
دمشق درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «عبیداللّه بن احمد میکالی»، ج۳، ص۲۲۷.