علی بن حسن باخرزی (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی بن حسن باخرزی (م ۴۶۷ هـ.ق) فقیه و ادیب نیشابوری است.
در جوانی به فراگیری فقه شافعی پرداخت.
او از افرادی مانند ابوعثمان صابونی حدیث آموخت.
وی که مدتی کاتب بود، به بغداد رفت و سپس به خراسان بازگشت.
از آثار او می‌توان به دمیة القصر و دیوان شعر اشاره کرد.
وی در سال ۴۶۷ (هجری قمری) در باخرز به قتل رسید.
ابوالحسن علی بن حسن بن علی سِنخی باخرزی اهل باخَرز از توابع نیشابور بود.
او فردی فقیه و ادیب
بود و ادبیات او بر فقهش غلبه پیدا کرد و به آن شهرت یافت.
علی سنخی در جوانی به فراگیری فقه شافعی
نزد ابومحمد جوینی پرداخت
و از ملازمان وی و در سلک اصحاب او در آمد.
همچنین حدیث را از افرادی مانند ابوعثمان صابونی،
عبیداللّه بن احمد مکیال
و محمد بن ابراهیم مزکی فرا گرفت.
علی بن حسن شاگردانی داشت که ابوشجاع فارس بن حسین ذهلی از جمله شاگردان وی به شمار می‌رود.
ابوالحسن مدتی نیز به فن کتابت پرداخت
و در دیوان رسائل خدمت می‌کرد؛
سپس در دوران حکومت قائم به امرالله همراه پدرش وارد بغداد شد
و به وزیر ابونصر کُندری (وزیر طغرل بیک) پیوست.
او مدتی در بصره
و سپس کرخ بغداد ساکن شد
و با علما و مردم آن‌جا معاشرت داشت تا این‌که رسوم و اصطلاحات آن‌ها را فرا گرفت
و سپس به خراسان مراجعت کرد.
باخرزی آثاری دارد که عبارتند از:
• کتاب معروف دمیة القصر؛
• دیوان شعر؛
• الاربعون در حدیث؛
• رسالة الطرد؛
• اختیار البکر من الثیب درباره اشعار متنبی.
علی در ذیقعده
سال ۴۶۷ (هجری قمری) در باخرز به قتل رسید.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «علی بن حسن باخرزی»، ج۳، ص۲۳۶.
