علی بن حسن بغدادی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی بن حسن بغدادی (قبل
۴۰۰ ـ
۴۶۵ هـ.ق) شاعری فصیح و با بلاغت بود.
وی تحت آموزش استادان مختلفی قرار گرفت.
بیشتر اشعارش شامل مدایح و مراثی است و به خاطر صدای زیبا و سبکهای بدیع شناخته میشود.
از آثار او
دیوان شعر و
کتاب الحساب است.
وی در سال ۴۶۵ (هجری قمری) در حادثهای جان باخت و در بغداد دفن شد.
ابومنصور علی بن حسن بن علی بغدادی ملقب به
ابن صُرَّدُرّ قبل از سال ۴۰۰ (هجری قمری) به دنیا آمد
و ساکن بغداد بود.
ابتدا به ابن صُرَّبَعر خوانده میشد، سپس نظامالملک آن را به ابن صُرَّدُرّ تغییر داد و این نام بر او باقی ماند.
او که فردی کاتب
و از بزرگان شعرای
دارای فصاحت و بلاغت بود
و آشنایی کامل با لغت و ادبیات داشت.
بیشتر اشعار وی مدایح و قسمتی را مراثی تشکیل میداد.
او دارای صوتی زیبا بود
و قائم به امرالله و دو وزیرش را مدح نمود.
وی در اشعار خود معانی بدیع را با سبکهای زیبا در آمیخته بود.
ابن صُرَّدُرّ در محضر استادانی مانند عبدالملک بن بشران
و احمد بن محمد بن خالد کاتب ابوالحسین حمامی شاگردی کرد.
از
ابومنصور افرادی مانند ابوسعد زوزنی، علی بن هبةاللّه بن عبدالسلام و فاطمه بنت خبری روایت کردهاند.
از
بغدادی آثار زیر میباشد:
• دیوان شعر؛
• کتاب الحساب.
علی در ماه صفر سال ۴۶۵ (هجری قمری)
در راه خراسان از روی مرکب خود در گودالی افتاد و مرد.
او را به بغداد برده و در باب أبرز دفن کردند.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «علی بن حسن بغدادی»، ج۳، ص۲۳۷.